Πιο Ταλιμπάν πεθαίνεις

Αυξάνονται τα κρούσματα , σε στάσεις μεμονωμένες του ΟΑΣΘ στη Θεσσαλονίκη, απέναντι σε εμφανώς αλλοδαπούς, συνήθως είναι 2 αυτοί που επιτίθενται και πάντα σε άτυχους μοναχούς μετανάστες. Αυτά στις άκρες της πόλης γιατί στο κέντρο ζούμε στη δική μας κατανυκτική ατμόσφαιρα με περιφορές εικόνων και επισκέψεις πίστης με τα πανάκριβα μας IX να κλείνουν τους δρόμους, για να προσκυνήσει η ανήμπορη γιαγιά μας με τις πέρλες στο λαιμό.

Σκέφτομαι τον φόβο στην πόλη την εποχή του δράκου Παγκρατίδη, τότε που ερήμωνε το κέντρο από τις 9 το βράδυ, με τον φόβο του βιασμού, σκέφτομαι χρόνια μετά τις εκδηλώσεις λατρείας για τον δράκο Παπαχρόνη, δεκάδες χαρτάκια με το τηλέφωνο τον γυναικών που ποθούσαν έναν βιασμό, πεταμένα στο κράσπεδο της Καυταντζόγλου.

Αυτή είναι η εξέλιξη των ειδών, στην πόλη που έμαθε να ζει με δράκους. Να ποθείς αυτό που φοβάσαι. Να σε ερεθίζει ο φόβος. Μήπως γι’ αυτό και τα νεαρά κορίτσια προτιμούν ένα θρίλερ από μια αισθηματική ταινία; Είναι αυτό το μπερδεμένο συναίσθημα να αγαπάς αυτό που σε πονά. Φαινόμενο ανώριμων χαρακτήρων που καταφεύγουν μετά με ευκολία στη μεταφυσική, από χαρτορίχτρες μέχρι κεριά σαν το μπόι τους για μια βοήθεια από ένα ιδεατό υπερπέραν.

Κι οι περιφορές να συνεχίζονται με τιμές αρχηγού κράτους. Και οι τηλεοράσεις να επιμένουν σε ορθολογιστικά μοντέλα επιβίωσης και τα λεφτά να μη φτάνουν για την ΔΕΗ και το ενοίκιο. Και οι σοφοί να σου λένε ότι όλα είναι ζήτημα επιλογών. Μα πόση ελευθερία επιλογής μπορεί να έχεις με τέτοιο βομβαρδισμό φόβου, ανασφάλειας, τρομοκρατίας, στέρησης. Πόση δύναμη μπορεί να έχεις μετά από χρόνια εμβαπτισμού σε ένα ζούφιο lifestyle; Τι είσαι πια για να αντέξεις;

Κι αφήνεσαι, λοιπόν, να σε παρασύρει ένα κύμα, το ρεύμα του ισχυρότερου που είναι ο πιο πανούργος κι έμπειρος εκμαυλιστής, ο πιο επικίνδυνος βιαστής, η μεταφυσική ως στήριγμα και η περιφορά ως κατάνυξη. Ο δράκος με ένδυμα θεσμών και διαφάνειας.

Στο επόμενο βήμα, κάποιος θα σε πει ταλιμπάν, μην τρομάξεις, αυτό γίνεσαι, κι όσο σιωπάς, φοβάσαι κι αφήνεσαι, κανένας δεν μπορεί να μη σου αναγνωρίσει ότι η επιλογή ήταν όλη δική σου. Καταδική σου.

Μη σου πω ότι ο δράκος της ζωής σου είσαι τελικά εσύ.

*Η φωτογραφία είναι του Ανδρέα Κάκαρη