Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

της Κρυσταλλίας Λεοντιάδου

Εικόνα: Διονύσης Μεταξάς της Light 16

Η Άννα είναι πρώην χρήστρια ηρωίνης, μέλος  Προγράμματος Υποκατάστασης του ΟΚΑΝΑ και άστεγη. Βιώνει τον κοινωνικό θάνατο. Μόνο τυχαία κάποιος θα ρίξει το μάτι του απάνω της και γρήγορα γρήγορα θα φροντίσει να απαλλαχτεί από την αποκρουστική της όψη. Ο περαστικός δε δίνει ευκαιρία για μια συνάντηση με το βλέμμα της. Άγριο, σχεδόν σαλεμένο αλλά και ευγενικά ντροπαλό και κοριτσίστικο. Το σπίτι της είναι το Άσυλο του Πανεπιστημίου. Δεν φεύγει από εκεί ούτε  για να πάει στο συσσίτιο. Φοβάται μην την συλλάβουν γιατί έχει παλιά εντάλματα. Άλλωστε, όπως λέει,  δεν έχει κάτι μακρύ να φορέσει για να καλύψει το σώμα. “Έδινε το παρόν” κάθε δεκαπέντε ημέρες στο αστυνομικό τμήμα. Μια μέρα πήγε νωρίτερα και ο αστυνομικός την πρόσβαλε. Την είπε ‘πρεζάκι’. Θίχτηκε και δεν ξαναπήγε. Όταν κατάλαβε τι έκανε, άρχισε πλέον να κρύβεται.

Οι άνθρωποί της είναι ο μικρόκοσμος της πιάτσας. Η συναναστροφή μαζί τους έχει μοναδικό στόχο να καταφέρει να εξασφαλίσει τσιγάρο, κρουασάν, μπισκότα και κάποιο χάπι που θα σβήσει τις σκέψεις, που θα την κάνει να μην σκέφτεται ότι το βράδυ που κοιμάται στα χορτάρια, φοβάται. Δεν τους εμπιστεύεται. Όταν την  πληγώνουν -συνήθως από την αχαριστία τους- μπαίνει μέσα στο πρόγραμμα προσποιούμενη ότι έχει κάποιο ραντεβού με τον γιατρό και πρέπει να τον περιμένει. Η Άννα είναι κρυφά ερωτευμένη με τον γιατρό. Μια μέρα που ήρθε με πρόσωπο δαρμένο και φριχτά παστωμένο με μακιγιάζ, την ρώτησε ο γιατρός: Πώς είσαι έτσι; Και αυτή απάντησε: Και εσύ είσαι όμορφος!

Κάθεται στην αίθουσα αναμονής και εύχεται να είναι τυχερή να περάσει ο γιατρός ή έστω ένας θεραπευτής να του πει ότι θέλει να του μιλήσει επειγόντως για κάτι έκτακτο και σοβαρό. Περισσότερο την πονάει που το φθινόπωρο έρχονται  οι βροχές. Δεν είναι έκτακτο-κάθε χρόνο έρχονται- αλλά είναι σοβαρό… Είναι καιρός να αφήσει την ελευθερία της και να μπει στην φυλακή. Για ένα κρεβάτι στεγνό.

Τα λόγια της είναι πάντα οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου:

Ποιος την ζωή μου, ποιος την κυνηγά να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα; Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά, σαν ψάρι μ΄ έχουν πιάσει μες τα δίχτυα.

Για κάποιον μες τον κόσμο είν’ αργά ποιος την ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή, ποιος παραφυλά στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει; Που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά Που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Ακουμπάει το παράπονό της και ζητάει συγνώμη αν σε βάρυνε. Αυτή είναι η Άννα.

*Η Κρυσταλλία Λεοντιάδου είναι ψυχολόγος

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.