Play it again Man: Η γιορτή του βινύλιου

O Σωτήρης, μέγα record-junkie σαν την αφεντιά μου, έφυγε στην Αμερική. Ο Νικήτας, φιλότιμος κι αγαπημένος φίλος, στην Ιταλία. Και το ερώτημα παραμένει καυτό και επίκαιρο: ποιον θα βρω στο Λονδίνο να μου αγοράσει αύριο όλα τα βινύλια που θέλω; Αν δεν το ήξερες, στις 21 Απριλίου, το τρίτο, κλασικά, Σάββατο του μήνα, έχουμε Record Store Day (ελληνιστί: Η μέρα του δισκοπωλείου). Κάτι που ξεκίνησε από την Αμερική πριν από μερικά χρόνια ως ενίσχυση των εκεί δισκοπωλείων, πλέον συμβαίνει σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αν και όχι με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα στη χώρα μας γιορτάζεται με κάποια events – τύπου dj sets ή συνεργασίες με ραδιόφωνα – και προϊοντικές εκπτώσεις. Έξω όμως νέοι και παλιοί καλλιτέχνες συμμετέχουν σ’αυτήν την γιορτή της μουσικής κυκλοφορώντας εκατοντάδες βινύλια, χρωματιστά, σε αριθμημένα υπερ-συλλεκτικά αντίτυπα, δεκάδες remastered εκδόσεις, με διαφορετικά εξώφυλλα, με αποκλειστικές εκτελέσεις… η χαρά του συλλέκτη! Μια χαρά όμως που οι καιροσκόποι φρόντισαν να χαλάσουν.

Πέρυσι για παράδειγμα πολλοί άνθρωποι στήθηκαν αξημέρωτα έξω απ’τα συνεργαζόμενα μαγαζιά αλλά δεν ήταν όλοι μουσικόφιλοι. Πολλοί αγόραζαν κυριολεκτικά ότι έβρισκαν μπροστά τους, με μοναδικό τους σκοπό να το πουλήσουν αμέσως μετά στο eBay. Μια βόλτα στο διαδικτυακό παζάρι με keyword τις λέξεις record store day ή rsd, θα σε πείσει. Σ’αυτούς θα πρέπει να προσθέσεις και τα τσακάλια των δισκογραφικών εταιριών που οσμιζόμενα το κέρδος δεν στέλνουν όλες τις ποσότητες – που είναι έτσι κι αλλιώς περιορισμένες – προς πώληση, με σκοπό να εκμεταλλευτούν τις εν λόγω κυκλοφορίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και βρίσκεσαι εσύ ως fan ν’αναρωτιέσαι. Tελικά όλο αυτό ωφελεί πραγματικά τα καταστήματα ή ουσιαστικά το παρεμπόριο; Και πίσω απ’όλο αυτό βλέπεις την αγάπη για την μουσική ή απλώς έναν ακόμη (έμμεσο) τρόπο να σε ξεζουμίσουν οι πολυεθνικές; Εμένα πάντως, όσο ξεκάθαρο κι αν είναι το γεγονός ότι πρόκειται για το δεύτερο, εξακολουθεί να μου προκαλεί στενοχώρια το γεγονός του ότι δεν μπορώ να βρίσκομαι σε κάποια πρωτεύουσα της μουσικής ώστε να καταφέρω ν’αποκτήσω όλα αυτά τα οποία με χαροποιούν, συμμετέχοντας κι εγώ σ’αυτήν την γιορτή του βινύλιου, χωρίς φυσικά να υποστώ τις ληστρικές τιμές τις οποίες θα μου επιβάλλουν από την επόμενη μέρα οι ενδιάμεσοι.