Play it again Man: Πασχαλιάτικο tempo

Πριν από 3 χρόνια ακριβώς έχασα την μαμά μου – ναι, μαμά και όχι μητέρα (σκληρό και ακαδημαϊκό) ή μάνα (σαν να την φωνάζω να μου ζεστάνει τα γεμιστά). Το βράδυ της κηδείας έπαιζα μουσική σ’ένα μαγαζί. Δεν επιχείρησα να το ακυρώσω κι έτσι πήγα για δουλειά κανονικά. Σπίτι θα με πλάκωνε η κατάθλιψη. Έτσι κι αλλιώς όλα στην ζωή μου, καλά και κακά, τ’αντιμετώπιζα πάντα με μουσική.

Ποτέ δεν κατάλαβα τις κλειστές τηλεοράσεις (με τα κατεβασμένα σεμεδάκια από πάνω), τα βουβά ραδιόφωνα, την μυρωδιά εκκλησίας, τα ψιθυριστά λόγια, την αφύσικη ησυχία στο σπίτι που έκανε την απώλεια περισσότερο εκκωφαντική. Ίσως γι’αυτό, από άμυνα θες, ο κόσμος αντιδρά με σαχλαμάρες, κουτσομπολιά και κατινιές, ένδειξη ζωντάνιας, αντίδρασης κι εξορκισμού του θανάτου. Όπως ποτέ δεν κατάλαβα τις μπαλάντες στα ραδιόφωνα τέτοιες μέρες, μετά το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης και μέχρι το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. Τι σχέση μπορεί να έχει ο νταλγκάς του έρωτα, το βάσανο της απόρριψης, ένας ξαφνικός χωρισμός ή ένα επώδυνο κέρατο – κλασικές θεματικές των slow τραγουδιών – με τον πόνο του θανάτου και τον σεβασμό στην θρησκεία και στα Θεία γενικότερα; Δηλαδή μεταξύ του “Careless Whisper” με τον George Michael και του “Η Ζωή Εν Τάφω” με τον Πέτρο Γαϊτάνο οι ιθύνοντες των ελληνικών ραδιοφώνων δεν εντοπίζουν καμία διαφορά; Και γιατί ένα instrumental nu-disco μπορεί να είναι βέβηλο, ακόμα και προσβλητικό για την θρησκεία ενώ το ‘Fuck You” των Archive (στον λόγο μου το έχω ακούσει σε ραδιόφωνο ανήμερα Μεγάλη Παρασκευή πρόπερσι!) περνάει λόγω tempo;

Ίσως πάλι να φταίω κι εγώ (λίγο) όντας αντιδραστικός αλλά η αλήθεια είναι πως μου φαίνονται όλα αυτά κάπως υποκριτικά. Δεν με ψήνει η δήθεν κατάνυξη – η οποία πολλές φορές συνοδεύεται από σουτζουκάκι λίγο πριν την περιφορά του Επιταφίου, με την χαρακτηριστική του λαού μας υποκρισία – και κυρίως δεν πιστεύω ότι η μουσική, το γέλιο και η χαρά δείχνουν έλλειψη σεβασμού προς το νεκρό ή το θάνατο γενικότερα.

Τα ίδια σκέφτομαι κάθε χρόνο με αφορμή το Πάσχα, απλά φέτος με τα απανωτά κοινωνικά χαστούκια και την μιζέρια που απλώνεται πάνω από την καθημερινότητά μας ένιωσα ότι αν δεν φωνάξω τον παραλογισμό θα σκάσω!

Καλή Ανάσταση!