Ποιος αγαπά τη μαστίχα όσο ο Μακριδάκης;

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια έκανε το νησί του ποθητό για όλους εμάς και το προϊόν που περήφανα παράγει αιώνες η Χίος τη μαστίχα αντικείμενο κουβέντας και νοιαξίματος είναι ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης. Ο πιο γνωστός Χιώτης σήμερα στη χώρα.

Πριν ενάμιση μήνα στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής που κουβεντιάζαμε μου είχε πει:

”Το μαστιχόδεντρο είναι ευλογία για τη Χίο. Γεννήθηκε με τις κλιματολογικές συνθήκες αλλά και την ανθρώπινη εμπειρία. Μετά από 2500 χρόνια καλλιέργειας καλλιεργούνται 3 εκ σχοίνοι παράγονται 250 τόνοι το χρόνο. Το μαστιχόδενρο είναι ένας σκίνος χωρίς πολλούς εχθρούς. Είναι η ύπαρξη του και θέμα τόπου και ευγονισμού. Από την άλλη η κλιματική αλλαγή πήγε πίσω το μάζεμα και μια βροχή όπως πέρσι πήρε το 40% από το μαστίχι. Πάθαμε μεγάλη ζημιά. Εγώ κεντάω 300 σκίνους. Αν δεις τον ετήσιο κύκλο της φύσης προσαρμόζεσαι και παίρνεις κουράγιο. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο που είμαι στο χωράφι όλη μέρα ονειρεύομαι το χειμώνα για να κοιμηθώ. Και τότε πέφτω στο κρεβάτι από τις επτάμιση και παίρνω δυνάμεις. Ζούμε σαν τα πουλιά, σαν τα δέντρα, τα φυλλοβόλα που ρίχνουν τα φιλαράκια τους το χειμώνα.

Είναι και κάτι απογεύματα με αυτό το ιλαρό φως, σαν πασχαλινά απογεύματα και τότε ξανανοιώνεις. Παίρνεις κουράγιο και λες θα ξαναβαλω τον κήπο μου, ξανά από την αρχή. Όσο και αν σε κουράζει σε αποζημειώνει με τα προϊόντα που παράγεις, με τη χαρά να ζεις μέσα στην ομορφιά, και κάθε χρόνο σκέφτεσαι να μαι καλά να ξανακάνω από την αρχή. Ακόμα και φέτος που χάσαμε το μαστίχι, η λαϊκή σοφία, οι άνθρωποι χωρίς θυμό, όλοι εμείς που από τα τέλη Ιουνίου ξεκινάμε να πάμε να ξεχορταριάσουμε, να στρώσουμε, να επιστρέφουμε κάθε βδομάδα και να κοιτάμε, να στάξει το μαστιχάκι να το μαζέψουμε, να πέσει μια πλημμύρα να στο πάρει και να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν το βιος τους να λένε δεν πειράζει, ζούμε, είμαστε καλά, του χρόνου πάλι. Έχει γράψει ο Καζαντζάκης πάνω σε αυτό για την πλημμύρα πριν τη σταφίδα. Η φύση σε ζυμώνει, σε σμιλεύει, σου δείχνει την ταπεινότητα σου, πόσο φθαρτός και γυμνός είσαι. Όλο αυτό στη Χίο έγινε προϊόν άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.”

Λέξεις που πλημμυρίζουν από αγάπη για τον τόπο, για το σκίνο, για το μαστίχι. Αλλά και πράξεις, ένας διαρκής αγώνας για τον τόπο του, για την προκοπή, για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, της άυλης κληρονομιάς, της παράδοσης.

Ο Γιάννης είναι ένας αληθινός ευπατρίδης. Μέσα από τις αναρτήσεις του, τα κείμενα του, τις ομιλίες του γίναμε και μεις πιο ευαίσθητοι σε ότι αφορά στο νησί του, αλλά ταυτόχρονα αποκτήσαμε και ενσυναίσθηση σε μια σειρά απειλές που αφορούν τον τόπο μας εν γένει.

Οι πολύτιμες αναρτήσεις του Γιάννη μας πληροφόρησαν για το έγκλημα που ετοιμάζεται στο νησί με την εξόρυξη του αντιμονίου, μια εξόρυξη που θα επηρεάσει φυσικά και την τροφική αλυσίδα. Μια πολύτιμη ενημέρωση που ενόχλησε όμως αυτούς που δεν θα έπρεπε να ενοχλήσει.

Η διοίκηση της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Χίου, έστειλε εξώδικη δήλωση – διαμαρτυρία στο Μακριδάκη απαιτώντας  την αφαίρεση σχετικών αναρτήσεων του δεύτερου από τα κοινωνικά δίκτυα, με τις οποίες ο συγγραφέας τόνιζε τους κινδύνους που εγκυμονεί για την καλλιέργεια μαστίχας η τυχόν εξόρυξη του τοξικού μετάλλου και η διάχυση των υποπροϊόντων αντιμονίου στη φύση και στην τροφική αλυσίδα.

Σε μια πρωτοφανή κίνηση που προκαλεί ερωτηματικά μια ένωση παραγωγών εγκαλεί ένα από τα μέλη της, με πανελλήνια αναγνώριση να μην εκφράζει δημόσια την ανησυχία του για το μέλλον του τόπου, όταν με στοιχεία κάθε μέρα αποδεικνύεται πώς η καταστροφή για τον τόπο θα ναι ολέθρια.

Κάθε τέτοια εκφοβιστική κίνηση, κάθε προσπάθεια να περιοριστεί η ελευθερία του λόγου είναι καταδικασμένη να απαξιωθεί. Ο Γιάννης αγαπά τη μαστίχα και θέλει να τη δει να προκόβει στο νησί του στους αιώνες των αιώνων. Για άλλους πια αμφιβάλουμε. Μαζί του μέχρι το τέλος.