Λέξεις-Σκίτσο: Γιώργος Κωνσταντίνου
Η μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε μια άχαρη επαρχιακή τσιμεντούπολη είναι το δίκαιο τίμημα για τη συμπεριφορά των κατοίκων της τα τελευταία 100 τόσα χρόνια. Πληρώνουμε την ένοχη σιωπή μας στα πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων, το εκδικητικό γκρέμισμα των μιναρέδων και την σύληση όλων των μουσουλμανικών μνημείων της πόλης, το εμετικό πλιατσικολόγημα των περιουσιών των θυμάτων των ναζί και τον ολικό αφανισμό του μεγαλύτερου εβραϊκού νεκροταφείου της Ευρώπης, τον κοντόφθαλμο μικροαστικό συμφεροντολογισμό της αντιπαροχής, της τσιμεντοποίησης, και της κατεδάφισης της παλιάς της ομορφιάς, την μετατροπή της ακτογραμμής της παραλίας σ’ένα ευθύγραμμο υπαρκτο-σοσιαλιστικό τσιμεντούργημα και το ξήλωμα του τραμ, την αναίδεια της ιδιοποίησης του Βυζαντίου ως ελληνικού παρελθόντος, την διαγραφή από τη συλλογική μας μνήμη όσων γεγονότων του παρελθόντος δεν συνάδουν με το μονοεθνικό μας αφήγημα.
Τα φαντάσματα της πόλης είναι που μας εκδικούνται και μ’ όλο τους το δίκιο.
Κι αντί να ακούσουμε τι θέλουν να μας πουν τα φαντάσματα του ξεκληρισμένου μας κοσμοπολιτισμού, προσπαθούμε να τα ξορκίσουμε ιδρύοντας παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, συλλόγους μακεδονομάχων και οργανώνοντας συλλαλητήρια μίσους και λιτανείες αλυτρωτισμού.
Φωνάζουμε για να μην ακούγονται οι φωνές του παρελθόντος και βάζουμε τα δυνατά μας μόνο για να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας. Κοροϊδευόμαστε πώς τάχα θα ανατρέψουμε τον ξεπεσμό της πόλης γλείφοντας πολιτικάντηδες, υπακούοντας σε μικροκομματικά συμφέροντα και κυνηγώντας ρουσφετάκια. Κρύβουμε πίσω από τον παοκτσίδικό μας τσαμπουκά τη λιγούρικη σχέση μας με τα ψίχουλα και τα αποφάγια των κυβερνήσεων της Αθήνας.
Τα φαντάσματα της πόλης μάς τρίβουν στη μούρη τις συνέπειες του συλλογικού μας εγκλήματος, αλλά εμείς κάνουμε πως δεν βλέπουμε την προσβλητική αισθητική των αγαλμάτων και των μνημείων μας, πώς δεν μυρίζουμε τις συνέπειες της αποικιοκρατικού τύπου σχέσης μας με τη φύση που μετέτρεψε τον παράδεισο του Θερμαϊκού σε ρεσιτάλ μπόχας και σκατίλας, προσποιούμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε από που προέρχεται η κουλτούρα βανδαλισμού κάθε προσπάθειας ανάδειξης του παρελθόντος.
Εμείς ακάθεκτοι, στηρίζουμε με την ψήφο μας την ξεφτίλα του κουβελοπαπαγεωργοπουλοψωμιαδισμού και χειροκροτούμε το ξεπούλημα της κληρονομιάς μας στην πρώτη περαστική μαφία …
Ποιος έχασε την τσίπα του για να την βρούμε εμείς;
Αμάσητα κατάπιαμε τόσα και τόσα, αδιαμαρτύρητα θα τεμαχίσουμε και τα τελευταία κομμάτια της ιστορίας μας γιατί δεν είναι ασορτί με την γαλανόλευκη ελληνική Μακεδονία μας.
Όλα εδώ πληρώνονται. Στριμωγμένοι στα λείψανα του ΟΑΣΘ θα περηφανευόμαστε για το ένδοξο μας παρελθόν, και την ανωτερότητα του πολιτισμού μας.
Και θα γελάνε για την ξιπασιά μας τα φαντάσματα, οι Βαλκάνιοι γείτονες, οι περαστικοί τουρίστες, και τα μολυσμένα αφρόψαρα του Θερμαϊκού. Και σε περίπτωση που θα έρθει ώρα της κρίσης, θα έχουμε τη δικαιολογία στο τσεπάκι: “Αυτή έφταιγε, μας προκάλεσε. Ήταν ερωτική η πόλη, γι αυτό την βιάζαμε”.
*Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι Θεσσαλονικιός σκιτσογράφος που ζει μόνιμα στη Βαρκελώνη
