Ποιος την αγαπάει πιο πολύ τη Θεσσαλονίκη;

Τον τελευταίο μήνα τρεις φορές, τρεις διαφορετικοί φορείς του τουρισμού που δραστηριοποιούνται στη Θεσσαλονίκη, ο Οργανισμός Τουρισμού που ανήκει στην Περιφέρεια, η Ένωση Ξενοδόχων και η αντιδημαρχία Τουρισμού του δήμου Θεσσαλονίκης κάλεσαν τους δημοσιογράφους να τους αναλύσουν τις σκέψεις τους για τον τουρισμό στην πόλη. Και τις τρεις φορές ένα μεγάλο κομμάτι της ενημέρωσης αναλώθηκε στην εκτόξευση κατηγοριών για τους άλλους δυο φορείς. Βαριών κατηγοριών. Και βέβαια ο καθένας από τους τρεις εμφανίστηκε ως ο καλός της ιστορίας, ως ο μόνος που πονά την πόλη, που δεν έχει φιλοδοξίες και έχει τη σωστή στρατηγική για το μέλλον.

Τις παρουσιάσεις κάθε φορά ακολουθούν και δημοσιεύματα από διάφορους δημοσιογράφους, που καμιά φορά είναι και στρατευμένοι προς τη μία ή την άλλη πλευρά.

Όλο αυτό μοιάζει τυπικό νεοελληνικό σύμπτωμα και επιβεβαιώνει το πιο κοινό συμπέρασμα που μπορεί κανείς να αποκομίσει. Στην Ελλάδα απουσιάζει εντελώς η κουλτούρα της συνεργασίας. Εδώ και έξι χρόνια ένα ανελέητο γαϊτανάκι πρωτοβουλιών, συχνά αντικρουόμενων μεταξύ τους, σχέδια επί σχεδίων, λογότυπα επί λογοτύπων, ατυχή sites, καμπάνιες διφορούμενες, ταξίδια παραγόντων στο εξωτερικό, όπου ναι περνούν καλά, την πόλη δεν ξέρει κανείς αν ωφελούν και δηλώσεις που ο ένας κατηγορεί τον άλλον κάνουν τη Θεσσαλονίκη έρμαιο μιας αδυναμίας συνεννόησης.

Από την άλλη υπάρχουν φιλοδοξίες. Ο καθένας ισχυρίζεται ότι χάρη στη δική του δουλειά αυξήθηκε ο τουρισμός στην πόλη. Ότι σε αυτόν χρωστάμε το θαύμα. Άσχετα αν οι αριθμοί ανεβαίνουν σε όλη την Ελλάδα. Αν ο τουρισμός είναι σε άνθηση και αλλού που όμως δεν υπάρχει κοκορομαχία.

Είναι κρίμα αυτός ο αλληλοσπαραγμός και ο ταυτόχρονος αυτοθαυμασμός. Τα χρόνια περνούν η πόλη παραμένει στα όρια της γραφικότητας στην τουριστική της πολιτική και στο τέλος θα έρθει ένας παίκτης του Surviror να μας σώσει!