Η πόλη που φτιασιδώνεται κάθε Σεπτέμβρη

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Πρωινό ξύπνημα. Δροσιά και ηρεμία. Νύχτα ακόμα έξω, αλλά αρχίσει να χαράζει. Καταπληκτικά χρώματα. Ένα τοπίο σα να έχει δεχτεί επεξεργασία με φωτογραφικό φίλτρο. Κοίτα τώρα πώς μας αρέσει να παρομοιάζουμε το αληθινό με το ψεύτικο, για να τονίσουμε την αξία του αληθινού! Η εικόνα που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, θυμίζει επεξεργασμένη με φίλτρα. Η θάλασσα θυμίζει πισίνα…

Το καλοκαίρι σιγά σιγά μας αφήνει. Σε λίγες μέρες θα ανοίξουν τα σχολεία. Το κουδούνι που θα ακουστεί, θα σημάνει την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για την αλλαγή της εποχής. Η Θεσσαλονίκη θα γίνει πάλι «Κέντρο των Βαλκανίων», «Συμπρωτεύουσα», «Νύφη του Βορρά», «Πόλος ανάπτυξης για την περιοχή», «Μητροπολιτικό κέντρο» (αντί για κέντρο Μητροπολίτη που είναι συνήθως). Θα εξαγγελθούν έργα. Θα χαϊδευτούν αυτιά. Γκρούεζες τοπικής εμβελείας, θα φορέσουν τα καλά τους μέσα στη ζέστη και θα πάνε να αποθεώσουν τους Μαυρογιαλούρους τους. Αποτυχημένοι πολιτευτές, εργάτες της παράταξης θα διαγκωνιστούν για την καλή φωτογραφία, μπας και τους θυμηθεί ο «μεγάλος» που τους ξέχασε στη μοιρασιά μέχρι τώρα. «Εγώ αρχηγέ, μια ζωή του κόμματος».

Βάφονται οι διαβάσεις, σε μικρή ακτίνα από τη ΔΕΘ. Κοίτα να τις χαρείς, να τις περπατήσεις. Βγάλε μια φωτογραφία σε στυλ εξωφύλλου Abbey Road. Ευκαιρία είναι, πότε θα τις ξαναδείς βαμμένες. Εδώ τα φανάρια δεν δουλεύουν σε κεντρικές διασταυρώσεις, η διαγράμμιση των διαβάσεων σε πείραξε. Δεν δουλεύουν τα φανάρια και ούτε εμφανίζεται ένας τροχονόμος να ρυθμίσει την κίνηση, πριν αρχίσουμε να τσουγκράμε ο ένας με τον άλλο, σαν τα συγκρουόμενα στο λούνα παρκ. «Δεν έχουμε προσωπικό», το οποίο όμως θα βρούμε για να αμολήσουμε έναν φουκαρά ένστολο να ξεροσταλιάζει σε κάθε γωνία της διαδρομής που θα ακολουθήσει ο Μητσοτάκης, είτε πάει από το ξενοδοχείο στην έκθεση, είτε στην Κρήνη για να φάει τα ψάρια του.

Από μέσα λάμψη και αγριεμένα βλέμματα «φύγαν οι άλλοι και ήλθαμε εμείς». Επαγγελματικές φωτογραφίες ή τουλάχιστον selfies για ανέβασμα στα social media από όσους δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τους reporters. «Ήμουν και εγώ εκεί». «Να βρεθούμε ρε παιδιά, χαθήκαμε τώρα που έφυγες στην Αθήνα». «Κανόνισε να τα πούμε λιγάκι με τον υπουργό». «Είσαι το βράδυ στη δεξίωση;».

Από έξω οι διαμαρτυρόμενοι. Κομπάρσοι και αυτοί του show, που θα προσπαθήσουν να γίνουν πρωταγωνιστές. Ένα εμπορικό γεγονός, γίνεται το πεδίο προβολής και διεκδίκησης αιτημάτων. Να η ευκαιρία! Εδώ ο πρωθυπουργός, εδώ και οι κάμερες. Εδώ θα τα λύσουμε όλα. Από την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, μέχρι την ομάδα που έπεσε κατηγορία. «Επί ποδός πολέμου 4.000 αστυνομικοί». Πού είναι αυτοί οι άνθρωποι τον υπόλοιπο χρόνο; Φυλάνε κάποιον, που τώρα τον άφησαν αφύλακτο για να συγκεντρωθεί ο μαγικός αριθμός 4.000; Είναι αληθινοί ή είναι τίποτα κομπάρσοι που τους φοράνε στολές (πολύ πιθανό σενάριο αν δεις πώς τους στρώνουν οι στολές) και τους αμολάνε να κάνουν τους αστυνομικούς;

Άσε τους έξω να φωνάζουν. Πάντα φωνάζει αυτός που είναι «στην απ’έξω». Μέσα τα φώτα θα ανάψουν. Χαμόγελα. Υποσχέσεις. Βαρυσήμαντες ανακοινώσεις. Δηλώσεις που μείνανε δηλώσεις. Η κορδέλα των εγκαινίων θα κοπεί από τον πρωθυπουργό. Μετά, ο κύριος Υπουργός, θα κόψει την κορδέλα στο δικό του μαγαζάκι, το περίπτερο του Υπουργείου, υπό τα χειροκροτήματα ιδρωμένων δημοσίων υπαλλήλων που ασφυκτιούν μέσα στο κοστούμι ή το φόρεμα που είχαν ράψει πριν από χρόνια για τον γάμο του ξαδέλφου στο χωριό και τώρα τους έρχεται στενούτσικο. Θα φάνε κρύα τυροπιτάκια και θα πιούν πορτοκαλάδα σε γυάλινο ποτήρι με χαρτοπετσέτα.

Η πόλη των σκουπιδιών. Η πόλη των διπλοπαρκαρισμένων και του κυκλοφοριακού χάους. Η πόλη χωρίς αστικές συγκοινωνίες. Η πόλη του μετρό, που ήμουνα νιός και γέρασα. Αυτή η πόλη, θα φορέσει τα καλά της και θα φωτιστεί, σαν τον κινηματογραφικό ήρωα με της παντούφλες, που μπορεί να μην είχε ρεύμα στο σπίτι του, αλλά είχε ένα λαμπρό φωτισμένο άγαλμα του στην πλατεία.