Πολιτισμός θα ήταν να φωτίσουν, ώστε να αναδειχθούν αναλόγως, τα αρχαία στη Βενιζέλου

Ολάκερος πρωτοβυζαντινός δρόμος.

Η είσοδος της μονής ελλαδικής πόλης, η οποία ουδέποτε απώλεσε τον αστικό της χαρακτήρα, με το μεγάλιθο, πλακόστρωτο κατάστρωμα της αυλακωμένο ανά τους αιώνες από το διάβα ανθρώπων, δεκάδες γενιές, τώρα, με τα παρακείμενα μαγαζιά του, μεταξύ των οποίων, τα χαλκωματάδικα, τα οποία διασώζουν μια επαγγελματική παράδοση μέχρι και τις μέρες μας, ευρισκόμενα εκεί, πάνω από 10 αιώνες.

Ζώσα ιστορία, παλλόμενη, αναδεικνύεται μπροστά στα μάτια μας και τα ανάξια χέρια μας, όχι μουσειακή και απολιθωμένη, την οποία έχουμε στίψει, την έχουμε ξεπουλήσει, την έχουμε κάνει σουβενίρ made in china.

Να παραδώσουμε και μεις στις επόμενες γενεές κάτι διαχρονικά αξιομνημόνευτο της ίδιας αξίας και πνευματικής έντασης με τον Παρθενώνα.

Με τον σεβασμό και την ανάδειξη νεοανακαλυφθέντων μνημείων προάγουμε τον πολιτισμό.

Όχι όταν  ανακυκλώνουμε τα παραδομένα.

Όχι όταν φωτίζουμε τα πεφωτισμένα και κόβουμε φέτες όσα αποκαλύπτονται στο σκοτάδι των σηράγγων του μετρό, ενώ θα μπορούσαν να φωτίσουν την παγκόσμια Βυζαντινή ιστορία και την άγνωστη κοσμική της πτυχή.

“Δι’αυτά πολεμήσαμεν” και εγκαλούμε Μοροζίνι και Έλγιν, όταν ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΊΔΙΟΙ τεμαχίζουμε δρόμο ολάκερο μαζί με την συνοικία που διέρχεται, ισχυριζόμενοι ότι είμαστε σε θέση να τον αποκαταστήσουμε πλήρως, όταν ένα θραύσμα αγάλματος δε μπορεί να συγκολληθεί με την ίδια ακρίβεια της πρωτόπλαστης δημιουργίας του.

Είμαστε ιερόσυλοι, αρχαιοκάπηλοι και θα μας φτύνει μια ζωή ο επιστημονικός κόσμος ανά την υφήλιο.

Την ίδια ακριβώς φήμη με τον τελευταίο αρχαιοκάπηλο επιφυλάσσει στην γενιά μας ή ιστορία.