Πώς η ελληνική κοινωνία σπέρνει και θερίζει αυτοκτονίες
Ο τρόπος που μιλάμε σχηματίζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Και μια μέρα βουτάς από τον πέμπτο.
Μια όμορφη μέρα σαν όλες τις άλλες, ένας άντρας αυτοκτονεί με βουτιά στο κενό σε ένα εμπορικό κέντρο. Λίγες μέρες μετά η αδερφή του δημοσιεύει αναλυτικά τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την αυτοκτονία. “Σαδιστικά τσογλάνια τον κακοποίησαν σεξουαλικά στο στρατό”, “όμως αυτός πέθαινε λίγο – λίγο εδώ και πολύ καιρό” διαβάζω. Τον νάρκωσαν λοιπόν στο στρατό και τον κακοποίησαν σεξουαλικά. Γιατί; Γιατί ήταν ευαίσθητος! Και οι άντρες δεν είναι ευαίσθητοι.
Διαβάστε σχετικά: Τον αδερφό μου τον έχανα, πέθαινε εδώ και πολύ καιρό, λίγο λίγο
Όταν βλέπουμε ένα αγοράκι να κλαίει τι λέμε; “Τι κλαις μωρέ; Έτσι κάνουν οι άντρες; Κοίτα την αδερφή σου δε κλαίει, εσύ τι κλαις;” Όταν ένα κοριτσάκι δεν είναι όσο ευαίσθητο θα περίμενε κανείς “από ένα κορίτσι” είναι αντράκι. Ο τρόπος που μιλάμε σχηματίζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Έτσι οι υπόλοιποι μάτσο άντρες του στρατού δε δέχτηκαν έναν άντρα που δεν εξέφραζε την παραδοσιακή αρρενωπότητα. Έτσι προσπάθησαν να τον αλλάξουν, και αν δεν άλλαζε να τον τιμωρήσουν. Τιμωρούσε και ο ίδιος τον εαυτό του καθημερινά, όπως μαθαίνουμε από την αδερφή του. Παρέμεινε σε μία δουλειά που τον σκότωνε λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα, μόνο και μόνο για να αποδείξει πως ήταν “άντρας” και αντέχει.
Οι ειδικοί τον τιτλοφόρησαν σχιζοφρενή. Μέχρι και σε πνευματικό προσπάθησε να μιλήσει. Και μια μέρα απλά δεν άντεξε. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Όσο θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι μεμονωμένο γεγονός, δεν είναι καθόλου. Μιλάμε για το bullying στα σχολεία. Στα σχολεία απλά πλάθονται οι νταήδες που στο μέλλον σκοτώνουν και βιάζουν. Στο σχολείο σπρώχνεις το αδύναμο παιδάκι πάνω στα κάγκελα και στο μέλλον το βιάζουν στα στρατόπεδα.
Αυτό εμείς οι κακές φεμινίστριες το λέμε τοξική αρρενωπότητα. Και είναι η ρίζα του κακού σε αμέτρητες περιπτώσεις. Από το αθώο σχόλιο του θείου που ρίχνει το σπόρο όταν είμαστε ακόμη παιδιά, μέχρι τα βαθιά γεράματα που διδάσκουμε στην επόμενη γενιά να γίνει σαν εμάς. Τα κοριτσάκια από μικρά μαθαίνουν ότι πρέπει να είναι ευαίσθητες, να μην είναι “εύκολες”, να μην περπατάνε το βράδυ μόνες για να μην τους επιτεθεί κανείς, να μη ντύνονται προκλητικά, να μην προκαλούν, να μάθουν να μαγειρεύουν γιατί δεν θα τις πάρει κανείς, και πολλά άλλα… Αντ’ αυτού, θα έπρεπε να διδάσκουμε στους γιους μας πως για να ακουμπήσεις ένα κορίτσι θα πρέπει να έχεις την ξεκάθαρη συγκατάθεσή του, πως ο σωστός τρόπος για να επιλέξεις σύντροφο δεν είναι το εάν μπορεί να μαγειρέψει ή τι σχολή έχει τελειώσει, πόσα χρήματα βγάζει, αλλά ο αμοιβαίος σεβασμός, η αγάπη, η κατανόηση, η επικοινωνία, πως οι άνθρωποι δε μειώνουν ο ένας τον άλλον, ίσα ίσα πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη και στήριξη.
Επίσης εμείς οι «φεμιναζί» ευαγγελιζόμαστε πως κύριος άξονας του φεμινισμού είναι η ελεύθερη έκφραση του κάθε ανθρώπου όπως αυτός είναι, χωρίς κοινωνικά κελιά που πρέπει να φυλακιστεί ώστε να γίνει αποδεκτός.
Όταν μία γυναίκα είναι ανεξάρτητη, δυναμική, ξέρει τι θέλει, υιοθετεί δηλαδή παραδοσιακά “ανδρικά” χαρακτηριστικά ανεβαίνει στα μάτια της κοινής γνώμης. Επειδή το να είσαι “σωστός άντρας” είναι ανώτερο του να είσαι “σωστή γυναίκα”, γιατί το να είσαι “σωστή γυναίκα” υπονοεί πως βρίσκεσαι εξ’ ορισμού ένα σκαλί κάτω από το “σωστό άντρα”. Όταν ένας άντρας όμως επιδεικνύει παραδοσιακά “γυναικεία” χαρακτηριστικά όπως η ευαισθησία, συμπόνια, φόβο, υπολογίζει τα συναισθήματα του άλλου, αμέσως είναι λιγότερο άντρας. Φαίνεται σαν να πέφτει από τη φύση του και να γίνεται κατώτερος αυτού που γεννήθηκε. Πρέπει να δικαιολογείται μια ζωή για αυτό που είναι, να κρύβεται, να προσπαθεί κάθε λεπτό να δείξει κάτι που μάλλον σιχαίνεται. Αυτό είναι εξαντλητικό. Και μια μέρα βουτάς από τον πέμπτο.
