Πόσο κρίμα, Λουκά!

Είμαι από εκείνους που ήλπιζαν στο άκουσμα του ονόματος του Λουκά Παπαδήμου, ότι μη όντας ο ίδιος πολιτικός και μάλιστα παλαιάς κοπής, θα μπορούσε ίσως να… Ποιος ξέρει τι, δηλαδή. Μάλιστα επειδή τα γραπτά μένουν, βιάστικα να γράψω τότε στην αρχή και ένα κείμενο ελπίδας.

Πέντε μήνες μετά, όχι μόνο η ελπίδα πήγε περίπατο, αλλά μια από τις μεγαλύτερες φούσκες που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια ξεφούσκωσε σιγά σιγά και αθόρυβα, αποδεικνύοντας την κενότητα αυτής της αναγκαστικής κυβέρνησης.

Αν το όνειρο του κυρίου Παπαδήμου ήταν το PSI και μια ακόμη δόση στο βασανισμένο σώμα της εξαρτημένης χώρας, ναι τα κατάφερε. Και την έριξε βαθύτερα στην εξάρτηση. Αν όμως το όνειρο που επαγγέλθηκε στην αρχή, ήταν ο πραγματικός της εκσυγχρονισμός, τότε μάλλον θα πρέπει να ψάξει  σπηλιά για να κρυφτεί, όταν θα παραδώσει την πρωθυπουργία. Αν τελικά την παραδώσει…

Πέντε μήνες λοιπόν στο τιμόνι αυτού του ετερόκλητου θιάσου και μονάχα ήττες έχει να μετρήσει. Ατυχή μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια που πάνε και έρχονται σαν τα συγκρουόμενα στο Λούνα Παρκ και αποσύρονται πάντα πριν τη μεγάλη σύγκρουση, μεγάλες αλλαγές στην Παιδεία, τα κλειστά επαγγέλματα, την υγεία, τις αποκρατικοποιήσεις που εξαγγέλλονται και μετά βουλιάζουν στο βάλτο της ανυποληψίας, υπουργοί που άγονται και φέρονται από συνδικαλιστές και συμφέροντα και τελικά υποχωρούν, Ρομπέν των δασών που καθαρίζουν τον τόπο από ανεπιθύμητους κουρελιασμένους μετανάστες, που η στεριά της δικής τους Οδύσσειας, ατυχώς για κείνους και για μας, αποδείχτηκε αυτή η χώρα και τώρα μπρος στην ανικανότητα της Ευρώπης και το φόβο της Χρυσής Αυγής, σπρώχνονται κάτω από το χαλί, ιμιτασιόν κουτσοί, τυφλοί και ανάπηροι που θα πάρουν και το δώρο Πάσχα κανονικά, αν και αποδείχτηκε πως δεν το δικαιούνται, διότι ο κρατικός μηχανισμός κοιμάται, μια χώρα που παραπαίει στη δυστυχία, την πείνα, 500 χιλιάδες παιδιά σύμφωνα με τη Unicef, την κατάθλιψη και εν τέλει στην αυτοχειρία, καταμεσής της πιο διάσημης πλατείας της, ένας στρατός συμβούλων, ενενήντα τον αριθμό έφερε μαζί του ο Πρωθυπουργός που απολαμβάνουν μέχρι τελευταίο ευρώ το μισθό της αργομισθίας τους, άλλος ένας στρατός ‘’δημοσιογράφων’’ έμμισθων, που βουτάνε τη γλώσσα τους κάθε βράδυ σε ροδόνερο για να καθαγιάσουν το ανύπαρκτο έργο του και ένα τσούρμο υπουργοί που αλλάζουν κάθε τόσο πόστο για να αποδείξουν σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς πως δυο χρόνια τώρα το μόνο πράγμα που έκαναν ήταν να αλλάζουν τίτλους και έπιπλα γραφείου.

Κάθε μέρα αυτών των πέντε μηνών ήταν και μια τρανή απόδειξη πως ο τεχνοκράτης βασιλιάς ήταν γυμνός! Μοιάζει ολοένα και περισσότερο με κατασκευή, με τα ρομπότ  στις ταινίες, που χαμογελούν πάντα με τον ίδιο στατικό τρόπο, ακόμα και όταν τα κτίρια φλέγονται και οι άνθρωποι πηδούν από τα παράθυρα. Υπάρχουν στιγμές αυτούς τους πέντε μήνες που σκέφτηκα πως στις φλέβες αυτού του ανθρώπου δεν πρέπει να κυλά αίμα.

Πέντε ακόμα χαμένοι μήνες από τη ζωή που πνέει λοίσθια, από τη χώρα που λεηλατημένη οδηγείται στο πανηγύρι των εκλογών και των επόμενων μέτρων, που κάποιος εξαιρετικά ψύχραιμος ηγέτης πρέπει να πάρει. Κύριε Λουκά, αλήθεια μήπως θα θέλατε να είστε εσείς;