Πόσο σκοτάδι θα φάμε ακόμα στη μάπα;

Τον τόνο δίνει πια ο φασισμός

Χθες το πρωί στην Εθνική Πινακοθήκη ακροδεξιός βουλευτής κάνει λαμπόγυαλο το μουσείο και τα έργα γιατί διαφωνεί με την αισθητική τους. Η πινακοθήκη κλείνει.

Χθες το απόγευμα μπουκάρουν στο δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης ακροδεξιοί που διαφωνούν με τη δημιουργία γλυπτου που θα εικονίζει το Γιάννη Μπουτάρη. Η συνεδρίαση διακόπτεται.

Πριν τρεις μέρες το μεγαλύτερο μουσείο της Ουάσιγκτον ακυρώνει εκθέσεις για τα δικαιώματα των μαύρων και της lgbtq κοινότητας γιατί ο Τραμπ για τους κόψει τη χρηματοδότηση.

Βουλή απόγευμα Παρασκευής ένας βουλευτής της ΝΔ στέλνει την αρχηγό ενός κόμματος, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει κανένα παιδί ή να υιοθετήσει ένα.

Δευτέρα πρωί στην τηλεόραση. Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Οικονόμου λέει: Σκέψου τον εαυτό σου σε ένα καροτσάκι, ίσως είναι καλύτερη περίπτωση να είσαι νεκρός, από το να είσαι σε ένα καρότσι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όμηρος. Το λέω με μεγάλη αγάπη στους ανθρώπους αυτούς».

Προσπαθώ να διαχειριστώ τα περιστατικά. Να τα διαχωρίσω αλλά ζορίζομαι να το κάνω. Προσπαθώ να βρω ότι δεν συνδέει όλο αυτό το σκοτάδι, όλη αυτή τη νέα πραγματικότητα της φρίκης η ίδια ατζέντα. Η ατζέντα της νέας τάξης πραγμάτων που ξημερώνει.

Μιας τάξης στην οποία δεν χωρά καμία διαφορετική φωνή, ο κόσμος που ονειρεύτηκε ο Μένγκελε, ο κόσμος που αποθέωσε ο Χίτλερ, ο κόσμος του Ντόναλντ Τραμπ ξημερώνει με θράσος περισσό.

Το θέμα είναι απέναντι σε όλη αυτή την επέλαση του Μεσαίωνα τι κάνουμε εμείς; Πώς υψώνουμε ανάστημα στη βαρβαρότητα, στην υπαναχώρηση απέναντι στις κεκτημένες αρχές αιώνων, πώς εμποδίζουμε την απώλεια τόσων αιώνων αγώνων, τόσων κατακτημένων πραγμάτων που οι άνθρωποι του σκοταδιού βάλθηκαν να ισοπεδώσουν.

Τώρα είναι η ώρα της συνειδητοποίησης και αύριο η ώρα του αγώνα να εμποδίσουμε όλο αυτό που ξημερώνει.