Πόσο θλιβερή είναι η χώρα που ζούμε άραγε;
Μια χώρα που νοσταλγεί με ένα μοναδικό τρόπο το παρελθόν, ιδιαίτερα τις σκοτεινότερες εποχές του
Λέξεις: Άγγελος Πλιάκος
Είμαι βέβαιος ότι τα λόγια του τίτλου είναι λόγια που σκέφτονται πολλοί ανά περιόδους, ο καθένας, σίγουρα, με διαφορετική αφορμή. Η δική μου, πιο πρόσφατη, ήταν η είδηση του θανάτου του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Όχι η ίδια η είδηση, ασφαλώς, αλλά αυτό που ακολούθησε.
Αφιερώματα επί αφιερωμάτων στα μέσα, συζητήσεις επί συζητήσεων για το αν θα πρέπει να γίνει δημοσία δαπάνη η κηδεία του και αναλύσεις επί αναλύσεων για το πόσο χαμογελούσε και τι σήμαινε στην περιβόητη φωτογραφία με του συνταγματάρχες της Χούντας. Και άλλα πόσα, εξαιρετικά ανούσια στην Ελλάδα του 2023.
Είναι σημαντικά θέματα, δε λέω, η ακρίβεια στα προϊόντα, η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων αλλά δεν είναι, δα, και εθνικής σημασίας. Εθνικής σημασίας είναι, και απορώ πως δε το τόνισε καθόλου στον ΣΚΑΪ ο Άρης ο Πορτοσάλτε, το να μη μας κακολογήσουν οι ξένοι βασιλείς, πρίγκιπες, γαλαζοαίματοι κάθε λογής για τα καμένα στο Τατόι. Γι’αυτό και έτρεχε τρεις μέρες ολόκληρες η υπουργός Πολιτισμού να φυτέψει δέντρα, να μη μας πιάσουν στο στόμα τους οι βασιλείς.
Πραγματική θλίψις.
Αυτό που, με τίποτα, δεν μπορώ να διανοηθώ, πέραν του κωμικοτραγικού που περιέγραψα παραπάνω, είναι ο λόγος που ένας νέος άνθρωπος που δεν έζησε ποτέ το θεσμό της βασιλείας στη χώρα αισθάνεται την ανάγκη να κραυγάσει (!) «Ζήτω ο Βασιλιάς», «Αθάνατος» και άλλα τέτοια ηρωικά, καθώς τον προσκυνάει. Η αλήθεια είναι ότι και νέος να μην είναι, και τη βασιλεία να έχει ζήσει, πάλι δε μπορώ να καταλάβω ποια είναι αυτή η ανάγκη των ανθρώπων που τους παρακινεί να υπερασπιστούν μαύρες εποχές και ξεπερασμένους θεσμούς που πέρασαν ανεπιστρεπτί και κρίθηκαν απ’το λαό, δίνοντας μια εικόνα του δουλοπρεπή ανθρώπου που αρνείται να εγκαταλείψει τον αφέντη του.
Φαντάζει εξαιρετικά θλιβερό στα μάτια μου και ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός αυτό, πόσω μάλλον σε μια χώρα που έχει αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν ότι, όχι μόνο δε μαθαίνει απ’τα λάθη της, αλλά τα επαναλαμβάνει με το χειρότερο τρόπο. Αν ένας νέος στην Ελλάδα του 2023 υμνεί και δοξάζει, στην καλύτερη, βασιλιάδες και πρίγκιπες, χωρίς να τους έχει ζήσει ποτέ, δε θέλω να σκεφτώ τι άλλο μπορεί να νοσταλγεί έχοντας μεγαλώσει σε οικονομικές κρίσεις με την ακροδεξιά στα ύψη.
Υ.Γ.: Το πιο ανησυχητικό για τη χώρα που ζούμε είναι ότι είμαστε μια χώρα που νοσταλγεί με ένα μοναδικό τρόπο το παρελθόν, ιδιαίτερα τις σκοτεινότερες εποχές του. Άλλος τον βασιλιά, άλλος τον Μεταξά, άλλος τη Χούντα, άλλος τη Χρυσή Αυγή. Ίσως, το μόνο ενθαρρυντικό στην όλη κουβέντα είναι αν θυμηθεί κανείς την κατάληξη που είχαν οι παραπάνω.
Υ.Γ.2: Κρίμα που δεν ήθελε να ταφεί στη Θεσσαλονίκη ο τέως, μέσα σε τρεις μέρες θα είχαμε έτοιμο το μετρό.
