Πόσους χειμώνες θα επέστρεφα για κείνο το καλοκαίρι!

της Αθηνάς Τερζή

Τον πρώτο μου έρωτα τον θυμάμαι σαν να’ ταν χθες κι ας ήμουν μόλις δώδεκα. “Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζόμαστε”…Μα φυσικά μου ταίριαζε γάντι το τραγούδι καθότι καλοκαιράκι με τον ήλιο μπροστάρη, τη θερμοκρασία να ΄χει πιάσει για τα καλά στασίδι στους 38 βαθμούς και την αφεντιά μου να διακοπεδεύει για ένα μήνα σε κάμπινγκ στην Πλάκα Λιτοχώρου. Η Βενετία, το Αντιγονάκι, η Ζηνοβία, ο παππούς κι η γιαγιά με τα μοναχοεγγόνια τους… Ω τι χαρούμενη ζωή!

Απόφοιτος δημοτικού με δίχως λεκέ στο φουστάνι, αλώνιζα τους δρόμους με τη φέτα το καρπούζι στο χέρι και το μαγνητόφωνο στο αυτί. Όποιος δεν αλήτεψε σε κάμπινγκ τέλη του 80, δεν αγόρασε αντίσκηνα-ναι έτσι τα λέγαμε- κρέμες nivea, φακούς, γκαζάκια, ψιλολόγια ένα σωρό από τους Πολωνούς και τους Γιουγκοσλάβους με τα zastava και τα yugo, απλώς πήδηξε μια ολόκληρη γενιά αθεράπευτη μαγική μες στην βασταγερή απλότητά της.

“Δεν ορίζαμε πόδια εμείς. Ρόδες είχαμε και χρυσά φτερά.. Oλόκληρα χιλιόμετρα βαδίζαμε οι τσακαλοπαρέες, δεμένες σφιχτά κι αχώριστα. Σεργιανούσαμε περιοχές κι ανάβαμε φωτιές στην αμμουδιά. Κολυμπούσαμε όλοι μαζί και τα μεσημέρια στο καφενεδάκι του κάμπινγκ έπεφταν βροχή τα επιτραπέζια και τα ανέκδοτα, τα γέλια και οι κλεφτές ματιές.

Ο Κώστας μετρούσε ήδη δύο βδομάδες στο κάμπινγκ, παλιοσειρά δηλαδή, μπασμένη στα μεγαλύτερα κόλπα. Ο σεσημασμένος της περιοχής, γιατί τα μεσημέρια δεν κοιμότανε ποτέ και μονίμως τον ξεφώνιζε η μάνα του η κυρία Ευθυμία. Ήταν ο μεσαίος από τα τρία αρσενικά και φασαριόζικα αδέρφια. Ο πιο όμορφος με τα μεγαλύτερα γαλάζια μάτια που είχα δει ποτέ μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που φτάσαμε και ξεφορτώσαμε κυριολεκτικά ένα φορτηγό πράγματα. Κανονική απόβαση. Μαξιλάρια στα καθίσματα, λεκάνες με μανταλάκια στα πόδια, το κλουβί με το καναρίνι, στην οροφή δεμένο το αντίσκηνο με κάτι σίδερα να…με το συμπάθιο, σπιτικό ολόκληρο με χολ, σαλονάκι και 2 κρεβατοκάμαρες, ασφαλώς εκ Πολωνίας κι ανθεκτικό μέχρι το κόκαλο. Βαλίτσες, βαλιτσούλες, τραπεζοκαθίσματα, χαλιά και κουρελούδες.

Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και με κοίταξε, όπως δεν με είχαν ξανακοιτάξει ποτέ πριν. Ο Κώστας κι όλο το παιδομάζωμα από πίσω βουτηγμένο στη σκόνη και στα γδαρμένα γόνατα. Μια μικρή ομερτά στη δική της τελετή υποδοχής των νέων παιδιών του Αυγούστου. Εγώ κι η αδερφή μου οι βασιλοπούλες κι εκείνοι οι πιστοί υπήκοοι στα πόδια μας.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, από κείνες τις κάτασπρες ματιές, τις γεμάτες με το φως του ήλιου μιας ανέφελης παιδικής ηλικίας, ξέγνοιαστης και παντοδύναμης. Ο Κώστας είναι ο πρώτος μου έρωτας. Εκείνος δεκατέσσερα, μα ταιριασμένα κι αντρειωμένα μέχρι τον πόντο και τα δεκατέσσερα του χρόνια. Δεν έλειπε και δεν περίσσευε τίποτα. Γίναμε αχώριστοι από κείνη την πρώτη ματιά.

Θρασύς κι ονειροπόλος, αφοσιωμένος ως τα μπούνια δε μ΄ άφησε στιγμή από τα μάτια του. Το πιο θαρραλέο αγόρι του κόσμου. Διαλαλούσε τον έρωτά του και δεν καταλάβαινε Χριστό. Καρφί δεν του καιγόταν για την καζούρα που του έκαναν. Εκείνος ήταν γεννημένος αρχηγός. Μαζί στα παιχνίδια, στο κολύμπι, στο σεργιάνι και στο ξενύχτι.

Υπήρχε μια συστολή εκείνο τον καιρό, ανακατεμένη με την προσμονή και το αλλόκοτο χτυποκάρδι μιας εποχής και μιας ηλικίας που κλωθογυρνούσε σαν πυγολαμπίδα, που δεν τολμούσε περισσότερα, γιατί δεν γνώριζε πολλά, έβλεπε λιγότερα και της έφταναν τα λόγια, τα κυνηγητά και τα παιχνίδια. Κι ήμασταν αληθινά ευτυχισμένοι, γυαλισμένοι και γεμάτοι από την κορφή μέχρι τα νύχια από την θορυβώδη παρουσία ο ένας του άλλου. Κι έφτιαχνε η μάνα μου τις φέτες με τη μαρμελάδα και τη μερέντα για να φάει όλη η παρέα. Να καθίσει μαζί μας στο τραπέζι κι ο Κώστας, να παίξει χαρτιά με τον πατέρα μου, να αλητέψει με τον δικό του για να ξεχαστούν στα ατέρμονα νυχτερινά ψησίματα, με το ρουθούνι να σκάει από την τσίκνα της καλοψημένης μπριζόλας.

Έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από κείνη την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα για πρώτη φορά κι είναι σαν μόλις χτες. Κι ίσως για κείνη την πρώτη φορά να παραμένει ο Αύγουστος ο αγαπημένος μου μήνας. Η ζωή μας νιώθω καμιά φορά πως μοιάζει με ρούχο διάτρητο. Κι όσο πιο πολλές οι τρύπες τόσο περισσότερο το φως που μπαινοβγαίνει Όλα τα τραγούδια για μένα γράφτηκαν τότε. Πόσους χειμώνες θα επέστρεφα για κείνο το καλοκαίρι! Πόσους ενήλικους ψίθυρους για κείνες τις παιδικές κραυγές. Ο πρώτος μου έρωτας μ’ έμαθε να μην κρύβομαι και να μην χωράω πουθενά.