Πότε;

Περπατάς στη Βασιλέως Ηρακλείου. Ιδανικό σκηνικό για ταινία καταστροφής. Δεν ξέρεις αν είσαι λίγο πριν ή λίγο μετά. Ελαφρά καταχνιά, σκόνη, κλειστά και σκονισμένα μαγαζιά, σκυθρωπές φυσιογνωμίες, εφιαλτικά «ενοικιάζεται». Όλα θολά, τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στα πρόσωπα.

Στη γωνία με την Καρόλου Ντίλ, μια γυναίκα μιλάει στο τηλέφωνο. «Ωραία, λοιπόν, πες μου πότε. Αρχή, μέση, τέλος του μήνα; Πες μου πότε!» Δε φωνάζει, απλώς μιλάει έντονα.

Και θυμάσαι. Θυμάσαι τη γυναίκα που πήγαινε σα χαμένη στην παραλία μιλώντας στο κινητό: «Πότε;» Θυμάσαι τον κύριο στην Τσιμισκή που φώναζε και χειρονομούσε, σαν να είχε μπροστά του το συνομιλητή του: «Πες μου μια ημερομηνία!» Τον νεαρό που πηγαινοερχόταν στη Μητροπόλεως και ρωτούσε: «Πότε;» Τη γυναίκα με το αφρόντιστο ντύσιμο που τσίριζε στο συνομιλητή της: «Θέλω τα λεφτά μου» Τη γυναίκα που έδειχνε σε απόγνωση: «Μου είπαν ότι θα με πλήρωναν και δεν με πλήρωσαν» Τον άντρα που έδειχνε ελικρινής: «Και τι άλλο θες να κάνω; Σου λέω ότι δεν έχω. Δεν έ-χω!» Σε κάθε γωνία, σε κάθε βήμα βρίσκεται κάποιος μ’ ένα κινητό. Δεν κλείνει ραντεβού, δεν κανονίζει καφέδες και διακοπές, δεν μιλάει για καλό. Ψάχνει λεφτά.

Σε κάθε γωνιά το δραματικό ερώτημα σου βάζει τρικλοποδιά: «Πότε;»

Και δεν υπάρχει απάντηση.