Πότε επιτέλους θα κοιτάξετε τα κόμπλεξ σας; – Oι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…

Υ.Γ. την επόμενη φορά που θα κατακρίνετε κάποιον για το σώμα του και την όμορφη για εμάς αηδιαστική για εσάς διαφορετικότητα του κοιταχτείτε στον καθρέφτη και αναρωτηθείτε, πόσο άνθρωποι είστε σήμερα;

Parallaxi

1 Ιουνίου 2021, 2:01 μμ

πότε-επιτέλους-θα-κοιτάξετε-τα-κόμπλε-767024

Parallaxi

1 Ιουνίου 2021, 2:01 μμ

Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν παραπανίσια κιλά είναι στην παρέα απίστευτα αυτοσαρκαστικοί, χαλαροί, δέχονται την καζούρα και υπερθεματίζουν, σε κάνουν να νιώσεις άνετα. Ξέρετε κάτι; Η ψυχούλα τους το ξέρει.

Συνήθως η ιστορία ξενικά από την παιδική ηλικία όπου τα υπόλοιπα παιδιά είναι σκληρά κι αμείλικτα και οι μεγάλοι αδυνατούν να βρούνε έναν τρόπο να νιώσει το παιδί άνετα. Έπειτα, ό,τι συμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου, έχει σχεδόν καθοριστεί από εκείνη την περίοδο και είναι -σχεδόν- αργά.

Μετάνιωσα για πολλά «αθώα» σχόλια σε παιδιά του περίγυρού μου. Δεν έχω διορθώσει όλα αυτά τα χρόνια και πολλά στη συμπεριφορά μου. Συνεχίζω τις περισσότερες φορές να κρίνω από την εξωτερική εμφάνιση. Να τοποθετώ σε κουτάκια τους ανθρώπους, ακόμα και με βάση τον αριθμό που δείχνει η ζυγαριά τους. Κι αυτό γιατί (έτσι μού έμαθαν κι έτσι με βολεύει να πιστεύω) θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο. Και δεν καταλαβαίνω πως έτσι γίνομαι όλο και χειρότερος.

Βλέπω καμιά φορά το βίντεο κλιπ των Άγαμων Θυτών όπου ο Σταρόβας τραγουδά: «Η θεωρία καταρρέει / οι χοντροί είν’ οι ωραίοι…» και στεναχωριέμαι. Γιατί ούτε ο Σταρόβας το πιστεύει, όσο κι αν κάνει πλάκα με τα κιλά του. Κανείς δε θέλει να έχει παραπανίσια κιλά.

*Ακης Σακισλόγλου

Φονιάδες των χοντρών, διαιτολόγοι

Για να μη παρεξηγηθώ δε μου φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι του κλάδου και εννοείται ότι κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους και προσφέρουν τρομερό έργο σε όσους επιλέξουν να καταφύγουν σε αυτούς. Αναφέρομαι όμως στους διαιτολόγους πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών και των κινητών.

Ναι, όλους εμάς που ανάλογα με τις συνθήκες μετατρεπόμαστε σε γιατροί, διαιτολόγοι, ψυχολόγοι, μηχανικοί και οτιδήποτε άλλο φυσικά στο οποίο πιστεύουμε ότι η άποψη που θα καταθέσουμε είναι και η σωστή. Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις το σώμα μου; Ποιο είναι το πρόβλημα σου εάν έχω λιγότερα ή περισσότερα κιλά. Σου τρώω το φαγητό σου; Δεν έχεις με τίποτα άλλο να ασχοληθείς;

Είσαι σε όλα τέλειος και ασχολείσαι μονίμως με τους άλλους; Γιατί να με κάνεις να ντραπώ ή να αισθανθώ άσχημα για κάτι που στην τελική μπορεί να το έχω επιλέξει εγώ, αλλά από την άλλη μπορεί και να αντιμετωπίζω ένα θέμα υγείας και να μη βάζω ή να βάζω εύκολα κιλά.

Αλλά πάμε και στην άλλη πλευρά.Σε αυτούς που θίγονται όταν γίνονται σχόλια για την εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά δεν διστάζουν να κάνουν αντίστοιχα σε άλλους. Και έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος και συνεχώς ξεπερνιέται το όριο ανάμεσα σε αυτούς που από τη μια στιγμή στην άλλη από θύματα του body shaming γίνονται θύτες. Πότε θα βάλουμε το είναι πάνω από το φαίνεσθαι; Πότε θα καταλάβουμε πραγματικά ότι στη ζυγαριά δεν μετράει ο αριθμός των κιλών, αλλά το «βάρος» της ψυχής τους καθενός; Την επόμενη φορά που θα είμαστε έτοιμοι να ξεστομίσουμε ένα πικρόχολο σχόλιο, ας το ξανασκεφτούμε. Ας το καταπιούμε. Μην αγχώνεστε. Δεν παχαίνει.

*Ραφαήλ Γκαϊδατζής

Λόγια προς υπεράσπιση. Ή και όχι…

Μάχη για να αποδείξουν πως είναι κατά του bodyshaming έδωσαν κάποια δημόσια πρόσωπα τις τελευταίες ημέρες στο πλαίσιο της κουβέντας τους για τα κακεντρεχή σχόλια που δέχτηκε η Έλενα Παπαρίζου για τα κιλά της.

Για την ακρίβεια, χίλια δυο ξεστόμισε το στόμα τους, στην προσπάθειά τους να κατακρίνουν όλους εκείνους που μίλησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην καλύτερη των περιπτώσεων (τρόπος του λέγειν το καλύτερη…) για «παραπανίσια κιλά της τραγουδίστριας».

Και αυτό γιατί, στην τελική, μόνο μπανάλ και ολίγον τι κουραστικά κοινωνικά στερεότυπα κατέληξαν να αναπαράγουν από μέρους τους με τα λεγόμενά τους.

«Κουκλάρα η Παπαρίζου», «πανέμορφη», «και ταλαντούχα».

Ας εξηγηθεί εκ νέου, γιατί μάλλον δεν έχει γίνει αντιληπτό: Πέραν του ότι είναι θλιβερό να κατακρίνουμε ή και απλώς να ασχολούμαστε με τη μορφή του σώματος των άλλων ανθρώπων, δέκα φορές πιο τραγικό είναι το εξής:

Να προσπαθούμε να επιχειρηματολογήσουμε επί του θέματος εκθειάζοντας την ομορφιά και το ταλέντο κάποιου σαν άλλο τίποτε. Τουτέστιν. Δεν προσδιορίζεται η αξία κάποιου ανθρώπου ούτε από τα κιλά, αλλά φυσικά ούτε από την ομορφιά ή και το ταλέντο. Θα μπορούσε κάποιος να είναι αληθινό «διαμάντι» ανεξαρτήτως αριθμού κιλών, ομορφιάς, χαρίσματος ή επιτυχημένης πορείας σε έναν τομέα.

Βεβαίως, σε έναν κόσμο δομημένο στην όψη, τα φώτα, τη νιότη, τις λαμπρές καριέρες λίγα είναι αυτά που μπορεί να περιμένει κανείς και πολύ περισσότερο, λίγα είναι αυτά που μπορεί να αλλάξει…

*Στέλλα Παϊσανίδη

Πότε κοιτάχτηκες στον καθρέφτη τελευταία φορά;

Ας μιλήσουμε λοιπόν για ένα θέμα το οποίο δεν θα έπρεπε να θίγεται ακόμα. Ας μιλήσουμε για τα κόμπλεξ εκείνων και τα κιλά τα δικά μας. Ήμουν victim body shaming χρόνια, έχω ξαναπεί πως στα 17 πέρασα τάσεις βουλιμίας τις οποίες ακόμα και σήμερα παλεύω να ελέγξω. Ωστόσο, στάθηκα τυχερή διότι ποτέ δεν με ενδιέφερε τι θα πει ο άλλος για το ΔΙΚΟ ΜΟΥ σώμα. Πέρασα φάσεις που ήμουν 80 κιλά και φάσεις που ήμουν 50, έδωσα τον αγώνα μου για να τα χάσω με την διατροφολόγο μου αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ όχι γιατί ένας κάφρος μου έθιξε την κυτταρίτιδά μου. Απλά γιατί εμένα δεν μου άρεσα στον καθρέφτη.

Όλοι εσείς οι αψεγάδιαστοι, με τα ιδανικά σώματα, την τρομερή και αδιανόητη ομορφιά, τα άψογα αποτριχωμένα και γραμμωμένα κορμιά, βρείτε τις βιτρίνες σας και ταιριάξτε μαζί τους κι εμείς θα είμαστε χαρούμενοι για την ιδανική ζωή που επιλέξατε. Για εσάς το ιδανικό πρότυπο ανθρώπου είναι το τέλειο, για εμάς το ιδανικό πρότυπο είναι το υγιές, το ανθρώπινο, το ατελές, το απολύτως διαφορετικό. Αγαπάμε τις καμπύλες που συνοδεύονται με το καλό φαγητό, μισήσαμε την κυτταρίτιδα μόλις εμφανίστηκε, την αγαπήσαμε γιατί έγινε κομμάτι του δέρματος μας, αντικρίσαμε στον καθρέφτη τις πρώτες ραγάδες μόλις πήραμε παραπάνω κιλά και αντί να ντραπούμε βρήκαμε τρόπο να τις αναδείξουμε, ακούσαμε την ατάκα ”φάε κάτι, πετσί και κόκαλο είσαι” αλλά εσείς που μας το είπατε δεν ξέρατε πως δεν μπορούμε να παχύνουμε λόγω θυρεοειδή. Αυτοί είμαστε, εκείνοι που δεν σας κοιτάξαμε και δεν σας σχολιάσαμε ποτέ για το τι επιλογές έχετε κάνει στον τρόπο ζωής και παραμείνατε αψεγάδιαστοι.

Εκείνοι που μας βγάλατε τα κόμπλεξ σας επάνω μας, μα αντί να το βάλουμε κάτω, μας αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο. Θυμάμαι στο Γυμνάσιο η κολλητή μου είχε φάει Bulling από έναν σαν κι εσάς και σταμάτησε να τρώει για 2 εβδομάδες με αποτέλεσμα να φτάσει στο όριο της νευρικής ανορεξίας, τι συζήτηση να ανοίξουμε μαζί σας; Να πούμε τι ακριβώς, το πώς δεν βουτάτε την γλώσσα στο μυαλό; Να αναλύσουμε αυτήν την διαδικασία;

Να σας βρω 10 σχόλια από σάχλες σαν εσάς που κατακρίνετε την Παπαρίζου, στα 40 της, γιατί δεν έχει σώμα 20χρονής μετά από εξωσωματικές; Και ξέρετε, ε; Με πονά το γεγονός ότι υπάρχουν εκεί έξω και γυναίκες που κρίνουν άλλες γυναίκες. Γιατί αυτό με μία λέξη ονομάζεται κόμπλεξ, χωρίς να θέλω να σας στεναχωρήσω βέβαια. Η δική μου θεωρία ωστόσο είναι πως ο κάθε άνθρωπος και το κάθε σώμα είναι διαφορετικό και στα κάθε μάτια μοιάζει θεϊκό, ιδανικά πλασμένο, στην ηλίθια ερώτηση πώς αντιδράς στα αρνητικά σχόλια που δέχεσαι για τα κιλά σου απαντώ σαν την Έλενα ”Στεναχωρήθηκα τόσο που θα φάω ένα μπέργκερ.”

*Μυρτώ Τούλα

Σαράντα βάρκες στο γιαλό, ο Γιάννος μου λέει… σαρανταδυό!

Ετούτος ο όμορφος δημοτικός στίχος αρκεί για να περιγράψουμε και να σχολιάσουμε με σύντομο τρόπο τους Επικριτές Σωμάτων, τη νέα διαδικτυακή επαγγελματική μόδα της εποχής μας. Αναρωτιόμαστε : Από όλα όσα γίνονται γύρω μας κάποιοι βρήκαν το κουράγιο να σχολιάσουν το σώμα της Έλενας Παπαρίζου; Δηλαδή δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε λίγο το κόμπλεξ τους; Πέραν του γεγονότος ότι η Παπαρίζου αντικειμενικά είναι πανέμορφη, είναι άραγε αυτό το πρόβλημα των γυναικών σήμερα; Το αν η Παπαρίζου έχει ωραίο σώμα;

Βλέπουμε επίδοξους βιαστές γυμνούς στο δρόμο και γυναίκες ξυλοφορτωμένες από τους άντρες τους αλλά το πρόβλημα είναι αν θα τραγουδήσουν ή θα κολυμπήσουν αδύνατες ή χοντρές; Οι γυναίκες θα τραγουδάνε και θα κολυμπάνε ΟΠΩΣ θέλουν, ΌΠΟΤΕ θέλουν, με ΌΠΟΙΟ βάρος θέλουν. Κάπου να υπάρχει ένα μέτρο με την παράνοια. Αλλά μάλλον ζητάω πολλά. Εξ ου και ο τίτλος. Όσες και να είναι βάρκες, όποια και αν είναι η αλήθεια, αυτός που θέλει να πει το δικό του (το λάθος) θα το πει και θα το διατυμπανίσει.

Και κάτι ακόμα. Η διαφορά κριτικής και επικριτικών οχετών είναι τεράστια. Είναι άλλο πράγμα να κριτικάρεις μια κοινωνία για το γεγονός ότι δημιουργεί είδωλα, ότι προωθεί ένα κακό μοντέλο συνύπαρξης και άλλο να κράζεις (γιατί είναι κράξιμο όχι κριτική) μια κοινωνία επειδή είναι υπερβολικά αδύνατη ή υπερβολικά παχιά. Το σώμα του καθένα έχει έναν και μόνο ιδιοκτήτη, τον εαυτό του, και μόνο από αυτόν μπορεί να δέχεται παράπονα.

*Βαγγέλης Θεοδωράκης

Το φαΐ σου έφαγα;

Έχω δεχτεί σχόλια για το σώμα μου, για τα κιλά μου άλλα με «έβρισκαν» μετά από εξαντλητικές δίαιτες υπενθυμίζοντας μου πώς απείχα από το δικό τους ιδανικό, άλλες φορές σχολίαζαν τα έξτρα κιλά που απέκτησα. Μετά από τόσα χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς τα σχόλια τους, δεν μου χρειάζεται η κακία τους, έμαθα με την πάροδο του καιρού να τα αποβάλλω, να σβήσω τους χαρακτηρισμούς τους από όσα με προσδιορίζουν, το μόνο που θυμάμαι είναι ο πόνος που μου προκαλούσαν.

Είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσεις πώς στην σημερινή κοινωνία η εξωτερική εικόνα σου είναι αυτό που θα σε κάνει να ξεχωρίσεις, θα κρίνουν πόσο αξίζεις αναλόγως με αυτήν. Η ζυγαριά και οι κοιλιακοί έγιναν το μέσο για να κρίνουμε τους ανθρώπους. Αν είσαι παραπάνω κιλά σύμφωνα με κάποιον άγνωστο στα social media, τότε περίμενε σχόλια ή ακόμα και προσωπικά μηνύματα τύπου «Μα καλά πώς έγινες έτσι, εγώ για το καλό σου το λέω», «Μήπως να σταματήσεις να τρως λίγο;» κ.λπ.

Τέτοια σχόλια έλαβε πριν λίγες ημέρες η Έλενα Παπαρίζου μετά την εκθαμβωτική εμφάνιση της στην φετινή Eurovision. Κακόβουλα σχόλια, meme και πολλά ακόμα είδαμε να γράφονται από αρκετούς μέσω των προφίλ τους. Και ενώ οι υπόλοιποι παρακολουθούμε αυτόν τον πόλεμο στα social media για το πόσο ζυγίζει η Έλενα, η ίδια σχολιάζει επί του θέματος «Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που έγραψαν για τα κιλά μου, που πήγα χθες και έφαγα ένα μπέργκερ» και μας θυμίζει ότι αυτή είναι η σωστή αντιμετώπιση. Όταν δέχεσαι body shaming, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους απαντήσεις «Το φαΐ σου έφαγα;» και να συνεχίσεις την ζωή σου μακριά από τέτοια άτομα.

*Εύα Καβάζη

Ο,τι και να γίνει θα μας κρίνουν. Οπότε φάτε!

Θεαματική ήταν κατ’ εμέ η εμφάνιση της Έλενας Παπαρίζου, η οποία επέστρεψε στη Eurovision, για να μας θυμίσει τους λόγους που ήταν και παραμένει το Number One, κάνοντας τους Έλληνες και όχι μόνο περήφανους. Όμως, όχι όλους, γιατί κάποιοι δεν έχασαν ευκαιρία να πουν αρνητικά σχόλια για την εμφάνιση της, όπως “Δεν θα βρίσκεις φόρεμα να φορέσεις”, “Απορώ πως την σήκωσαν οι χορευτές” και πολλά άλλα όμορφα μαργαριτάρια.

Δεν θα πω ότι δεν πάχυνε. Σε καμία περίπτωση! Αλλά δεν είμαι εγώ ικανός να την κρίνω και κυρίως να την συγκρίνω με την εμφάνιση που έκανε το 2005. Φυσικό επόμενο ήταν πως θα άλλαζε. Το παράξενο θα ήταν να έμενε ίδια. Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω και θα σχολιάσω δημόσια την Παπαρίζου και την κάθε Παπαρίζου, ενώ κάθομαι στον καναπέ μου και τρώω την πίτσα μου.

Είναι γεγονός η κοινωνία μας δεν σταματάει ποτέ να ασχολείται με την εξωτερική εμφάνιση. Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε ένα μπράβο σε όσους προσπάθησαν και κατάφεραν κάτι στη ζωή τους. Ας μάθουμε να μην κρίνουμε και να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα. Ας μάθουμε να κοιτάμε τον εαυτό μας και να μην σχολιάζουμε ό,τι κινείται γύρω μας, για να καλύψουμε τα δικά μας κόμπλεξ και κενά.

Δεν είμαι εγώ ο τέλειος, που δεν σχολιάζει και δεν κρίνει, αλλά τουλάχιστον έχω το μυαλό να μην γράφω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι δημόσια στα social media, προσβάλλοντας έτσι πρόσωπα.

*Νίκος Γκάγιας

Σας φάγαμε το φαγητό; Όχι! Άρα;

Τις τελευταίες μέρες η συζήτηση για το body shaming επέστρεψε. Όχι ότι είχε «φύγει» και ποτέ βέβαια… Αφορμή στάθηκε η εμφάνιση της Έλενας Παπαρίζου στην Eurovision, 15 χρόνια μετά την τεράστια νίκη της με το ‘My Number One’. Οι «φίλοι» μας στα social media ανέλαβαν για ακόμη φορά «δράση» σχολιάζοντας τα κιλά της και την εμφάνιση της με καθόλου κομψό τρόπο θα λέγαμε. Απ’ όλους τους εγχώριους celebrities (what?), η Παπαρίζου νομίζω έχει δεχτεί τα πιο πολλά σχόλια για τα κιλά της. Εκπομπές ολόκληρες στήθηκαν στο αν έβαλε κιλά, αν έχασε, αν είναι έγκυος, γιατί δεν είναι έγκυος, αν έχει πρόβλημα υγείας κλπ.

Πιστεύετε ότι έχουμε ξεφύγει από το 90-60-90; Μπα, θέλουμε πολύ δρόμο ακόμη. «Δείτε το σώμα της Εύας Καϊλή δύο μήνες μετά τη γέννα», «Πόσα κιλά πήρε η Χριστίνα Μπόμπα στην εγκυμοσύνη της», «Η Μαρία Μπεκατώρου πιο αδύνατη από ποτέ», «Το συγκλονιστικό σώμα της JLO στα 50 της», «Η απίστευτη αλλαγή στο σώμα του Παπαγιάννη», είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους που διαβάζω καθημερινά σε ΜΜΕ και μου προκαλούν διάφορες απορίες όπως: ποιος στο καλό νοιάζεται για το πόσα κιλά είναι κάποιος ή τι σώμα έχει ανάλογα με την ηλικία του ή αν πήρε 10, 20, 30 κιλά σε μια εγκυμοσύνη;

Στα 18 μου μια κοπέλα σε fast fashion κατάστημα ένδυσης με έστειλε σε μαγαζί με plus size ρούχα, γιατί δε χωρούσα στο ‘M’. Πήγα. Η πωλήτρια στο δεύτερο γέλασε και μου είπε «μην ακούς κανέναν, η κακία του κόσμου είναι τεράστια». Απ’ όταν ψήλωσα στο Λύκειο, όλοι έχουν μια συμβουλή για το ύψος μου. «Μη φοράς τακούνια, πως θα βρεις άντρα;», «Με τέτοιο πόδι και δε θες να το πετάξεις έξω;», «Εσύ που είσαι ψηλή, όλα στρώνουν τέλεια πάνω σου, αλλά τόσο ύψος τι να το κάνεις; Μπάσκετ θα παίξεις;». Δε θυμάμαι να ρώτησα ποτέ κανέναν! Δεν είναι εύκολο να αγαπήσεις και να αποδεχτείς τον εαυτό σου και το σώμα σου, τους το χρωστάς όμως! Αν δεν το κάνεις εσύ, μονίμως κάποιος θα «πατάει» πάνω σε αυτό για να σε κάνει να νιώσεις άσχημα!

*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου