Πού πήγε το ρομάντζο;

της Νίνας Σαμίου

Βγαίνεις Σάββατο βράδυ. Άπειρος νέος κόσμος έξω. Κοιτάζεις δεξιά αριστερά νέα άτομα να χαμογελάνε, να μιλάνε, να αποφορτίζονται από το στρες της εβδομάδας. Ωραία βαβούρα. Μπαίνεις στο μαγαζί συναντάς την παρέα σου και περνάς ωραία. Από εκεί και πέρα το σενάριο γνωστό. Κάποιος σε πλησιάζει και μετά από λίγη ώρα ευχάριστης συνομιλίας σε ρωτάει “να έρθω σπίτι σου;”.

Και έρχομαι εδώ να απαντήσω, “κάτσε ρε φίλε, σε ξέρω και από χτες;”. Να μην ξέρεις ποιος είναι σε πιο άβολη θέση, αυτός που ρωτάει ή αυτός που πρέπει να απαντήσει. Έχουν γεμίσει τα κρεβάτια μας εύκολους έρωτες. Easy come, easy go.

Πού πήγε ο ρομαντισμός ρε παιδιά; Αυτό που σου ζητάει κάποιος να πάτε ραντεβού, φοράς τα καλά σου ρούχα και η καρδιά σου χαμογελάει και χτυπάει δυνατά. Πόσοι το χετε ζήσει; Υπάρχει αυτό σήμερα; Θα ξεχάσουμε ότι υπάρχει και η λέξη σε λίγο. Νευριάζω. Και άλλοι τόσοι εκεί έξω μαζί με μένα. Μήπως έχουμε ξεμάθει να αγωνιζόμαστε για κάτι; Για έναν έρωτα, για ένα φιλί, για ένα πρωινό ξύπνημα με ένα ζεστό χάδι; Φοβόμαστε όλοι τόσο πια την αποτυχία, που διστάζουμε να ζήσουμε κάτι αληθινό;

Απαντήστε παρακαλώ στους εαυτούς σας πριν βγείτε το επόμενο σαββατόβραδο.