Ψάχνοντας την κατάνυξη στην πόλη

Δεν ξέρω γιατί αλλά φέτος είχα την ανάγκη για κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο ήσυχο, πιο ζεστό, πιο κατανυκτικό. Δεν με ένοιαζε με ποιoν θα πήγαινα και πού, αρκεί να έβρισκα το μέρος που με την αύρα του και τη λειτουργία του θα μου έδειχνε την πραγματική ουσία του Επιταφίου και της Αναστάσεως. Ίσως γιατί ήταν η πιο δύσκολη χρονιά μου. Ίσως γιατί κουράστηκα από τις υπερβολές πολλών εορτασμών που γίνονταν για το Θεαθήναι. Ίσως, τέλος, γιατί πλέον η σκέψη και η νοοτροπία μου, αναζητεί απεγνωσμένα το κάτι το τελείως, απλό. Το τελείως «γυμνό».

Δεν ξέρω αν είμαι ο μοναδικός που νιώθω έτσι. Δεν ξέρω και δε νομίζω. Πιστεύω πως πολλοί ήταν αυτοί που ζητούσαν φέτος το κάτι διαφορετικό, το κάτι το τελείως απλό. Όχι το εξεζητημένο, όχι το ψεύτικο, όχι αυτό με τις μπάντες, τις κάμερες, τους βουλευτές, τους celebrities της πόλης. Όχι… Κούρασαν όλα αυτά. Μας κούρασαν. Με κούρασαν. Ποτέ βέβαια δεν τα αναζητούσα, αλλά φέτος ένιωθα πιο έντονα από ποτέ, την ανάγκη να βρω την κατάνυξη που ψάχνω. Με οποιοδήποτε κόστος. Σε οποιαδήποτε γειτονιά της πόλης. Οπουδήποτε. Αρκεί να μου δινόταν η ευκαιρία να νιώσω το μεγαλείο των ημερών που γιορτάζουμε. Και τελικά το πέτυχα. Κάπου στα στενά της Άνω πόλη. Σε μια γειτονιά ξένη για μένα. Με ανθρώπους άγνωστους. Σε μια εκκλησία που χωρούσε ίσα ίσα 70 άτομα. Τόσο απλά. Τόσο κατανυχτικά.

Καλή δύναμη και Χριστός Ανέστη!

* H φωτογραφία είναι του Γιώργου Κουρτίδη