Πυγολαμπίδες του χειμώνα, κάνοντας παρέα με τη δεσποινίδα Σμίλλα

Λέξεις: Αναστασία Χαντζαρίδου

Χιονίζει…χιονίζει… Μνήμες παιδικές. Με μεγάλη λαχτάρα τρέχαμε έξω να παίξουμε με το χιόνι, να νιώσουμε το μαγικό σκηνικό, να γίνουμε ένα με αυτό.

Μεγαλώνοντας στους πρόποδες του Μπέλες οι χειμώνες τότε προσέφεραν αρκετό χιόνι, η μνήμη ρίζωσε. Ακολούθησαν σπουδές στη Σουηδία οι οποίες συντήρησαν τις μνήμες αυτές.

Περάσανε τα χρόνια, αλλά ο παιδικός ενθουσιασμός είναι πάντα εκεί και πάντα έτοιμος να εκδηλωθεί. Μένοντας στη Στοκχόλμη από το Νοέμβρη, η παιδική χαρά του “ΧΙΟΝΙΖΕΙ” κράτησε κάποιες μέρες. Μετά χιόνιζε κάθε μέρα. Ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών άρχισε να μειώνεται, τα βαριά σύννεφα πίεζαν με το βάρος τους, τα ένιωθες στο σώμα και στη διάθεση συμπιεζόσουν γενικώς, ένα με το χώμα που λέμε.

Τότε θυμήθηκα τη δεσποινίδα Σμίλλα, αυτήν που διάβαζε το χιόνι. Δεν είχα όμως μαζί μου το βιβλίο του Δανού Πήτερ Χόε για να θυμηθώ όλες αυτές τις φανταστικές περιγραφές του χιονιού και του πάγου.

Πριν διαβάσω το βιβλίο και τις περιγραφές της Σμίλλα, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν τόσες καταστάσεις για το χιόνι και τον πάγο έναν ολόκληρο κόσμο από νιφάδες και παγοκρυστάλλους.

Να συναγωνιστείς την δεσποινίδα Σμίλλα στην περιγραφή του χιονιού είναι χαμένη υπόθεση. Αλλά η Σμίλλα έδειξε το δρόμο ώστε το φυσικό φαινόμενο του χιονίζει, βρέχει, φυσάει να γίνει κάτι παραπάνω από το φαινόμενο του βραδινού μετεωρολογικού δελτίου.

Η νέα χρονιά έβαψε ολόκληρο το μετεωρολογικό χάρτη της Σουηδίας στα μοβ μπλε χρώματα. Οι θερμοκρασίες πολικές σε όλη τη χώρα.

Τρομακτικές στο βορρά με το μείον 44 και τσουχτερό το κρύο με μείον 8 στο νότο. Στη Στοκχόλμη μείον 13 με μείον 16.

Κρύο και παγωνιά και η Σμίλλα να τριγυρνά στο μυαλό μου να μου θυμίζει ότι ίσως και κάτι παραπάνω υπάρχει εκεί έξω.

Βράδυ με μείον 16 γυρίζοντας από τα γιορτή γενεθλίων της φίλης μας, στο μονοπάτι δίπλα από τη μικρή μας λίμνη βρεθήκαμε σε αυτό που θα λέγαμε πάγος “εν τω γεννάσθαι”. Η υγρασία από τη λίμνη μεταμορφωνόταν μπροστά στα μάτια μας σε παγοκρυστάλλους οι οποίοι αγκάλιαζαν τα πάντα γύρω μας. Τα κλαδιά στα δένδρα παγώνανε και πάνω τους οι κρύσταλλοι να λαμπυρίζουν. Χιλιάδες χειμωνιάτικες πυγολαμπίδες αναβόσβηναν παντού γύρω μας.

Όταν η νύκτα είναι καθαρή και παγωμένη συνήθως η ημέρα που ακολουθεί είναι επίσης καθαρή από σύννεφα.

Λαμπερή και ηλιόλουστη η επόμενη ημέρα. Δεν επιτρέπεται να χάσεις τις λίγες ώρες ηλιοφάνειας ούτε την καθιερωμένη βόλτα γύρω από τη παγωμένη λίμνη. Τα πάντα είναι άσπρα, χιόνι και πάγος. Ο ήλιος βρίσκεται χαμηλά την εποχή αυτή όπως και οι ακτίνες του που πέφτοντας χαμηλά και πλάγια φωτίζουν το κάθε τι που που υπάρχει στην παγωμένη επιφάνεια και αντανακλούν το φως προς όλες τις κατευθύνσεις. Η επιφάνεια γίνεται αστραφτερή και λαμπυρίζει από χιλιάδες μικρά αστέρια.

Αλλάζοντας δε λίγο την οπτική γωνία, στην επιφάνεια της λίμνης εμφανίζονται μοβ, πράσινοι, μπλε φωτεινοί κόκκοι οι οποίοι ανάλογα την οπτική γωνία αλλάζουν θέση παίζοντας με το μάτι του παρατηρητή. Οι παγοκρύσταλλοι πάνω στην επιφάνεια της λίμνης λειτουργούν ως μικρά πρίσματα που διαθλούν το φως και γεμίζουν την επιφάνεια με φωτεινές κηλίδες που ακτινοβολούν κάτι σαν έγχρωμες πυγολαμπίδες που είναι εκεί για τον καθένα για να τις δει.

Χειμωνιάτικες πυγολαμπίδες! Αυτό ίσως μπορεί να έλεγε και η Σμίλλα αν στη χώρα της υπήρχαν οι πυγολαμπίδες.

Ο πάγος ήρθε και ένωσε και τα νησιά της Στοκχόλμης, σε 14 νησιά είναι κτισμένη η πόλη και για τους τολμηρούς οι αποστάσεις μειώθηκαν και τα περάσματα πολλαπλασιάστηκαν. Έχει λοιπόν και ο χειμώνας ακόμη και με πολικές θερμοκρασίες πλευρές που αξίζει κανείς να αφήσει να τρυπώσουν στην καθημερινότητά του όπως για το ζευγάρι που παίρνοντας τα καρεκλάκια τα τοποθέτησε πάνω στον πάγο μπροστά από την παλιά πόλη και το Δημαρχείο της πόλης απολαμβάνοντας τον ήλιο και τον καφέ του.

Τα χαιρετίσματά μας από τη Στοκχόλμη