RAF

Η ερώτηση που του έκανε ήταν αφοπλιστικά  απλή και ηλίθια, «δηλαδή ρε φίλε εσύ τώρα τι δουλειά μπορείς να κάνεις με το πτυχίο σου;» Ένιωσε το αίσθημα του μαλάκα δυο φορές, μια για τον φαντάρο και την ηλίθια ερώτηση του και μια για τον εαυτό του που πραγματικά δεν ήξερε τι να απαντήσει. Σήκωσε το ένα φρύδι μέσα από τα γυαλιά μυωπίας, τον κοίταξε και ξαναέσκυψε το κεφάλι στις νερωμένες φάκες.

Στον ορίζοντα τo μόνο που έβλεπες ήταν ατελείωτα στρέμματα με καλαμπόκια και ποτιστήρια  να εκτοξεύουν με ορμή νερό. Αν γυρνούσες το κεφάλι ανατολικά έβλεπες την Τουρκία,  ήταν δεν ήταν 150 μέτρα απόσταση. Στην σκοπιά ο Τούρκος είχε βγάλει τις αρβύλες και άραζε, ήταν τόσο ανέμελος που νόμιζες ότι ζούσε εκεί από πάντα.

Ήταν Σάββατο μεσημέρι και σου ήταν δύσκολο να φανταστείς πως κάπου εκεί έξω η ζωή συνεχιζόταν. Σε μερικές ώρες θα βράδιαζε και όλα θα έπαιρναν φωτιά. Επαρχιώτες θα κάνανε το κομμάτι  τους κατηφορίζοντας την παραλιακή με τα woofer στην διαπασών, φινετσάτα μουνιά από το Πανόραμα θα έπαιρναν ιδρώνοντας εκδίκηση από τον βιομήχανο πατέρα τους. Ίσως δυο φοιτητές να ερωτεύονταν σε κάποιο μαγαζί πίσω απ`τη Ροτόντα και τα κορίτσια στο Βαρδάρη για ακόμη μια φορά θα χτυπούσαν υπερωρίες.

Του είχαν πει πως αν γίνει δόκιμος θα είναι καλύτερα και αυτός το πίστεψε. Απλά μερικοί μήνες θητείας παραπάνω με μισθό. Βέβαια παρέλειψαν να του αναφέρουν  πως οι φαντάροι θα  τον αποκαλούσαν τσάτσο και χαφιέ πίσω απ`την πλάτη του ενώ οι καραβανάδες θα τον έτρεχαν σαν νεοσύλλεκτο.

Τριάντα πέντε χρόνων, πολιτικός επιστήμων με μεταπτυχιακό στην Γαλλία. «Κανείς δεν ξέρει περισσότερα  από μένα για τον Β` Παγκοσμιο» συνήθιζε να λέει. Και ήταν αλήθεια, ήδη από τα 15 του έχει όλη την συλλογή από μινιατούρες των μαχητικών αεροπλάνων που χρησιμοποιούσε η RAF στις μάχες κατά των Γερμανών.

Το χρόνο που ήταν στο Παρίσι γνώρισε την Μαρία, γιατρός από οικογένεια γιατρών, ως συνήθως. Μετά το Στράτο θα συγκατοικούσαν και αν όλα πήγαιναν καλά υπήρχε η σκέψη για κουλούρα. Μόλις δυο μήνες αφού κατατάχτηκε τα τηλεφωνήματα όλο και αραίωναν. Μέχρι που έμαθε από κοινό φίλο ότι τελευταία είχε αναπτύξει πολύ στενές σχέσεις με ένα γιατρό που της είχαν πασάρει οι δικοί της, ως συνήθως.

Είχε στα χέρια του το απολυτήριο, το ταξί διέσχιζε νωχελικά τις τεράστιες πεδιάδες και πόσο χαιρόταν που δεν θα βλέπε ξανά αυτό το διαβολεμένα όμορφο μέρος. Ο ταρίφας γύρισε προς το μέρος του «απολύθηκες ε; μέσα καλά ήταν, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» Δεν του έριξε ούτε μια ματιά «τι βλάκας θεέ μου» Σκέφτηκε.

Μερικούς Νοέμβριους μετά σε μια γκαρσονιέρα κάπου στην Κυψέλη σκέφτηκε πως εκείνος ο βλάκας ίσως να μην είχε τόσο άδικο.