Ραντεβού στην πλατεία

Ιστορίες ανθρώπων. Εκατοντάδες, χιλιάδες, μαζεμένες σε μια πλατεία. Στον Λευκό Πύργο, στο Σύνταγμα, στην Πάτρα, στην Ισπανία. Ιστορίες αγανάκτησης, απόγνωσης, αβεβαιότητας, αισιοδοξίας. Μικρής αλλά υπαρκτής.

Μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές, μικροί και μεγάλοι. Ζευγάρια ηλικιωμένων που πριν δεν είχαν καμία σχέση «μ’ αυτά». Οικογένειες με τα μωρά στα καρότσια κατεβαίνουν στην πλατεία για να πουν αργότερα στα παιδιά τους ότι «όταν ήρθε η στιγμή κάναμε και εμείς κάτι». Τι όμως; Τι είναι αυτό το «κάτι» που όλοι θέλουν και όλοι συζητούν; Οι απόψεις πολλές με κοινό παρανομαστή την αγωνία για το άμεσο μέλλον. Η αφόρητη σκέψη ότι δεν ξέρει κανείς τι του ξημερώνει, τρυπάει τα νεύρα και τους σηκώνει από τον καναπέ.

Η αυθόρμητη κίνηση τους αρνείται να μπει σε γνωστά και πεπατημένα πολιτικά καλούπια. Τα συνθήματα τους δεν βγήκαν μέσα σε κάποιο γραφείο, δεν πατούν σε κάποια γραμμή, ούτε είναι πολιτικώς «ορθά», αλλά θυμωμένα, αιχμηρά, ειρωνικά. Καθισμένοι σ’ έναν αυτοσχέδιο κύκλο κάνουν προτάσεις, μιλάνε, διαφωνούν, λένε τη σκέψη τους, τον πόνο τους, την αγωνία τους για το αύριο. Στο facebook, το twitterκαι τα blogs διαβάζεις όλες τις απόψεις. Ακραίες και συντηρητικές. Είναι τόσες πολλές, όσες και οι άνθρωποι που δίνουν κάθε μέρα ραντεβού στην πλατεία. Με τα παραδοσιακά κριτήρια οι Αγανακτισμένοι φαίνεται ότι είναι α-πολιτικοί. Και όμως, η κίνηση τους είναι βαθιά πολιτική αφού πηγάζει από τα βάθη της κοινωνίας, από τους ανθρώπους που δεν βλέπεις σε πορείες και κομματικές συγκεντρώσεις. Αυτοί μένουν εκεί. Όλο το βράδυ αν χρειαστεί. Η αγανάκτηση τους για μια «αφαιρετική γενιά», όπως είπε κάποιος, από την οποία αφαιρούνται αυτά που μέχρι χθες ήταν δεδομένα, είναι συνυφασμένη με την απόγνωση. Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση τους; Θα την αποφασίσουν. Οι ίδιοι.

*H φωτογραφία είναι του Θωμά Τζήρου