Ροδοπέταλα
Έχεις έρθει πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους. Στα ελληνικά πανηγύρια του καλοκαιριού. Στις ταβέρνες. Πουλάνε λουλούδια. Και σε κοιτάζουν.
Ξέρω τι σκέφτεσαι. Ό,τι σκέφτονται οι περισσότεροι. Πίσω από µένα υπάρχει ένα ολόκληρο κύκλωµα. Με περιµένουν στο σπίτι να τα φέρω το βράδυ. Αλλιώς να µη γυρίσω. Κρίµα είµαι, αλλά δεν θα πάρεις λουλούδι γιατί διαιωνίζεται η κατάσταση. Το έχω δει και στην τηλεόραση που το λένε. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Εγώ παρόλα αυτά βαρέθηκα. Μερικά βράδια κολλάω σε µια βιτρίνα στην Τσιµισκή που έχει γυριστά αλογάκια. Από αυτά που είναι σαν κούνιες και γυρνάνε φωτισµένα. Μ’ αρέσει να τα κοιτάω. Συνήθως τα παίρνουν γονείς στα παιδιά τις γιορτές. Σάµπως και άµα έρθουν γιορτές;
Το απόγευμα μαζευτήκαμε με κάτι άλλα παιδιά σε ένα μαγαζί που πουλάει τηλεοράσεις μήπως πει τίποτε για τη Στέφκα, το κορίτσι από τη Βουλγαρία που πάτησε χτες το σχολικό στο Λαγκαδά. Την ξέραμε. Δεν είπανε τίποτα. Σάμπως ποιος την ήξερε τη Στέφκα; Μετά βγήκε και ο μαγαζάτορας και μας έδιωξε. Του χαλάγαμε τη βιτρίνα είπε.
Έλα πάρε ένα λουλούδι. Θα πάρω µε τα λεφτά τσίχλες. Να κάνω µεγάλες φούσκες. Να χωράνε τα πάντα. Πάρε σου λέω. Καλά άµα δε θες. Θα περάσω και αύριο. Εδώ θα είσαι, το ξέρω. Σε βλέπω κάθε βράδυ να πίνεις µπύρες. Καληνύχτα.
* Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης
