Η Ρωμιοσύνη, ο Μίκης και ο Mad

Πολύ θα ΄θελα να ήμουν σήμερα στην Μητρόπολη Αθηνών για να απευθύνω ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους και άλλες, επώνυμους και ανώνυμους, το ύστατο χαίρε, να αποδώσω φόρο τιμής στον Μίκη.

Ο Θεοδωράκης ήταν και είναι για μένα ο φάρος της Ρωμιοσύνης. Στη διάρκεια της χούντας, ακούγοντας κρυφά τα τραγούδια του, αυτός που μελοποίησε τους στίχους κορυφαίων ποιητών μας, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Σικελιανού και τόσων άλλων, μ΄ έκανε να δακρύσω, να σκεφτώ πώς θα αλλάξει ο κόσμος, να αγωνίζομαι ενάντια στη βία, την τυραννία, την εκμετάλλευση, να ελπίζω.

Κι αργότερα πάλι παρακολουθώντας συναυλίες του έλεγα ότι ναι, η ζωή τραβά την ανηφόρα με σημαίες και ταμπούρλα, ναι γαμώτο θα σηκώσουμε τον ήλιο.

Ο Θεοδωράκης σηματοδότησε με το έργο του, με τις αμέτρητες συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τους καημούς και τα όνειρα όχι μόνον της γενιάς μου, αλλά όλου του λαού μας ανεξαρτήτως ηλικίας.

Κι ας μην υπήρξε ποτέ ένας μεγάλος πολιτικός. Κι ας έκανε πολιτικές επιλογές και έπαιρνε πρωτοβουλίες με τις οποίες πολλοί, ανάμεσά τους κι εγώ, δεν συμφωνούσαμε από τη μεταπολίτευση μέχρι πρόσφατα στην πλατεία Συντάγματος.

Κάποτε αρχές δεκαετίας του ΄90, λίγο πριν γίνει υπουργός Πολιτισμού, του είχα πάρει μια μεγάλη ραδιοφωνική συνέντευξη. Για μισή ώρα απαντούσε στα ερωτήματά μου, «βγάζοντας» πολλές ειδήσεις που την επόμενη μέρα έγιναν πρωτοσέλιδο σε πολλές εφημερίδες (Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, κ.ά.). Θεωρήθηκε τότε μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία, αλλά εγώ σιχτίριζα τον εαυτό μου που δεν του είχα κάνει ούτε μια ερώτηση για το έργο του, για τη ζωή του.

Ακόμη και σήμερα όταν ακούω τη Ρωμιοσύνη, το Αξιον Εστί, το «ένα το χελιδόνι…» σταματώ για λίγο ό,τι και να κάνω και αναστοχάζομαι…

Σήμερα λοιπόν το πρωί αντί της Μητρόπολης, βρέθηκα στον …ηλεκτρολόγο για μια επισκευή της μηχανής μου. Το ραδιόφωνο στο συνεργείο έπαιζε Θεοδωράκη, οπότε λέω στο ευγενέστατο και χαμογελαστό παλικάρι που δούλευε εκεί.

«Μεγάλη μορφή ο Μίκης. Ακούς καθόλου τραγούδιά του;».

«Μμ! Καλός είναι, αλλά εγώ προτιμώ τον Mad».

«Τον ποιον;».

«Τον Mad Clip, αυτόν τον ράπερ που σκοτώθηκε προχθές σε τροχαίο. Δεν τον ξέρεις;» με ρωτά.

Ναι, του λέω. «Άκουσα προχθές ότι σκοτώθηκε ένας μουσικός, αλλά δεν τον ξέρω».

«Α! ήταν φοβερός» μου απαντά…

Η συζήτηση σταματά λόγω άγνοιάς μου και αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να υπάρχει ένας συνεχιστής του Μίκη σε νέα έκδοση, ένας μουσικός ράπερ που με τον ανατρεπτικό στίχο του εκφράζει τα όνειρα των σημερινών νέων.

Στο σπίτι πια γεμάτος περιέργεια για το ποιος είναι αυτός ο Mad Clip, που κατά τη γνώμη του νεαρού συνομιλητή μου ήταν συγκρίσιμος με τον Μίκη, γκουγκλάρω Mad Clip και ακούω στο utube:

«Ξέρω τι θέλεις ρε πουτάνα. Μεγιστάνα από αλάνα. Να ξέρει από γκούνια, να ξέρει από αλάνια. Να ξέρει από χαβιάρι…».

Πρώτο σοκ. Και ακολουθεί το δεύτερο:

«Θέλω κότερα, ελικόπτερα. Θέλω οικόπεδα… Μια ζωή ήμουν dealer, είχα γούστα ακριβά… με γουστάρουν τα μουν@κια, φορτώνω τα ξέκωλα… μιξάρω την κόκα με τη σόδα, βγάζω έσοδα…».

ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ!!!!

Ή μήπως να την κλαις;

Διαβάστε επίσης: