«Σ’αγαπώ, με ακούς;»

«Όλων των νεκρών θα γίνουμε φωνή», γράφουμε, φωνάζουμε εδώ και δύο χρόνια, από το τελευταίο εκείνο βράδυ του Φεβρουαρίου, την υπόσχεση όμως αυτή, πολλές φορές αποτύχαμε να την τηρήσουμε.

Οι νεκροί όμως, πάντα μιλάνε. Και στην περίπτωση των Τεμπών, τους ακούς, στην κυριολεξία. Δεν ψιθυρίζουν, ούτε συζητούν χαλαρά. Κραυγάζουν, Βγάζουν ουρλιαχτά. Και εγκλωβισμένοι μέσα στο βαγόνι, πλήρως υποταγμένοι, αναμένουν με οδύνη να έρθει το τέλος.

Τώρα ακούς ένα ηχητικό, γνωρίζοντας πως οι άνθρωποι αυτοί δεν γύρισαν στο σπίτι τελικά. Σκέφτομαι πολλά. Πώς ένα κινητό ας πούμε, κάλεσε αυτόματα σε βοήθεια, την ίδια ώρα ακριβώς που στην Ελλάδα, εν έτει 2023, κανείς δεν θα μπορούσε να αποτρέψει μια σύγκρουση δύο τρένων που κινούνταν στην ίδια ράγα.

Οι νεκροί δεν έχουν μόνο πρόσωπο, μα και μιλιά. Και με αυτή πασχίζουν να ξεθάψουν, όλα όσα οι υπαίτιοι μπάζωσαν. Λένε πως οι περισσότεροι από αυτούς, και αφού κατάφεραν να επιβιώσουν μιας τέτοιας σύγκρουσης, έχασαν τη ζωή τους αργά και επώδυνα, από την έκρηξη και τη φωτιά που ακολούθησε.

Η δικαιοσύνη όμως, εκτός από τυφλή, ίσως να είναι και κωφή. Έτσι θα εξηγείται, πως παρά τον μαρτυρικό θάνατο των 57 ανθρώπων, κάποιοι συνεχίζουν να τους στερούν της αλήθειας το οξυγόνο.

Φαντάσου, την ώρα που γυρνάς στο σπίτι, να έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο. Και ενώ νομίζεις πως είσαι από τους «τυχερούς» -όσο μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτήν τη λέξη- και επέζησες, σε μια στιγμή να γίνεσαι πιο άτυχος. Να πεθαίνεις, να το ξέρεις ότι πεθαίνεις. Αβοήθητος, εξαντλημένος και με πόνο.

Και με τις λιγοστές ανάσες που σου απέμειναν, να προλαβαίνεις να ξεστομίσεις το τελευταίο σου αντίο. Όσα «σ’αγαπώ» και αν ακούσω στη ζωή μου, κανένα δεν θα με ταρακουνάει όσο αυτό.

Δεν ξέρω ποιος κοιμήθηκε εντάξει το βράδυ, αφού άκουσε τα τελευταία λόγια των παιδιών αυτών, να αργοσβήνουν στρυμωγμένοι στα συντρίμμια ενός φλεγόμενου βαγονιού.

Ή μάλλον, μπορώ να φανταστώ ποιος…