Σ’ έχω βρει και σε χάνω… (Νο 4)

Είμαι χάρτινος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Χάρτινος. Ξεπηδώ μέσα από τα εξώφυλλα.

Ως χάρτινος, προορίζομαι να αποτελώ ένα θνησιγενές, μοιραίο υλικό. Προέρχομαι από τα δέντρα και θα καταλήξω μεταλλαγμένος, μέσω ανακύκλωσης, συστατικό σε άλλο αντικείμενο. Ελπίζω τουλάχιστον στην ίδια πόλη.

Είναι δύσκολο να είσαι χάρτινος στη Θεσσαλονίκη. Θάλασσα, υγρασία, βροχή. Ό,τι υποβάλλει και σιγοντάρει τη λογοτεχνία, εμένα με σκοτώνει.

Περπατώ. Είναι δύσκολο να περπατάς στην Τσιμισκή. Οι βιτρίνες αντανακλούν.

Πρέπει να σε βρω. Δε μου μένει πολύς χρόνος σου λέω, το χαρτί αντέχει λίγο.

Δεν είναι τατουάζ αυτό που βλέπεις. Το μελάνι απλώνεται πάνω μου, στο δέρμα μου. Εντυπώνεται. Είμαι λογοτέχνημα επί της ουσίας.

Δεν είναι ομιλίες αυτές που ακούς. Είναι ο κόσμος που με διαβάζει.

Πρέπει να σε βρω.

Είναι κι αυτό που εικοσιπέντε χρόνια τώρα αλλάζεις μορφές. ξανθιά μικρή στην παλιά βιτρίνα του Ραγιά μαθήτρια με κοτσιδάκια στη βιβλιοθήκη της Κάτω Τούμπας φοιτήτρια με τα βιβλία αγκαλιά, εφαπτόμενα στο στήθος μπροστά στη Ροτόντα εργαζόμενη με ωράριο θανατερό και συναντήσεις της μισής ώρας υπό πίεση στην Αριστοτέλους, διανοούμενη στα ψαγμένα μπαράκια με ύφος μπλαζέ και ερωτισμό ακρωτηριασμένο

Σε ψάχνω στα καροτσάκια με τα παγωτά ή σε σκονισμένους παιδότοπους της παραλίας, δηλαδή σε μέρη που πολύ απλά δεν υπάρχουν πια. ”Στις νευρωτικές διαδρομές…”

Δεν ξέρω αν είναι σωστή η στρατηγική μου. Αν στεκόμουν σε ένα σημείο ίσως σε έβρισκα ευκολότερα. Εγώ όμως θέλω να σε περιμένω παντού. ”Σαν” τσαλακωμένο χαρτί που αγκαλιάζει την υδρόγειο…

Το χαρτί έχει και μια άλλη ιδιότητα: παλιώνει όμορφα. Και μπορεί να παγιδεύει τις μυρωδιές των περασμένων καιρών.

Δεν υπάρχει χρόνος. Μπορεί να ανάψω κατά λάθος από τσιγάρο απρόσεκτου περαστικού. Μπορεί όμως να γίνω και σαϊτα, να βουτήξω μεγαλοπρεπώς στο Θερμαϊκό. 

Συνεχίζω να περπατάω στους δρόμους. Κανείς δε μου δίνει σημασία, παρότι είμαι χάρτινος.

Δε νομίζω πάντως να σε βρω. Επειδή κοντεύει το πρώτο φως της επόμενης μέρας. Κι επειδή είναι μισό τέταρτο του αιώνα που σε ψάχνω.

Αρκετά σε έψαξα λοιπόν για απόψε.

Ώρα να γυρίσω στις σελίδες μου.

*Η φωτογραφία είναι της Κέλλυ Αγγελάκη