Σαββατόβραδο, ας δω ένα θέατρο…

Σαββατόβραδο στον Μύλο, στο Principal  είναι στην είσοδο ως κι ο Στεφανίδης. Παίζει η Γκόλφω. «Golgo directors cut», λέγεται. Αυτός ο Σίμος Κακάλας κάνει θαύματα τελικά, ο χώρος, αδιαχώρητος, οι φίλοι μου στο πάνω διάζωμα πήραν σκαμπό, βλέπουν τέλεια, τους χαλάει ο καπνός, οκ, η παράσταση όμως… τι παράσταση. Μπράβο.

Σαββατόβραδο στο Βασιλικό θέατρο, «Το Μεγάλο μας τσίρκο», είναι έως 5 λεωφορεία που άφησαν κόσμο πολύ, είναι και οι ντόπιοι, πολλοί νέοι άνθρωποι, είναι και σύλλογοι από την επαρχία, είναι και γούνες σε σώματα γηραιών καλοστημένων κυριών, είμαι κι εγώ εκεί, σε on lineσύνδεση με τους φίλους στον Μύλο, γιατί λέγαμε να βρεθούμε μετά την παράσταση.

Το θέατρο είναι απόλυτα  γεμάτο. Το αδιαχώρητο. Σωτήρης Χατζάκης: Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ κάνει κι αυτός τα δικά του …θαύματα και γεμίζει το κοινό τις αίθουσες κόβει εισιτήρια, βγαίνει ο λογαριασμός, πληρώνονται χρωστούμενα στη ΔΕΗ ως τους μισθούς…

Έχει κάποιες διαφορές το θέατρο της μιας παραγωγής από  την άλλη..  Αναρωτιέμαι ποια προτιμώ, γιατί και πώς…

Καταλήγω πως δεν έχω  λόγο να προτείνω ή να προκρίνω, παρά μόνο να αποδώσω και στις 2 ένα ευχαριστώ.

Στην πρώτη γιατί αναζητά, πρωτοπορεί, ρισκάρει, αλλάζει στοιχεία και  φόρμα με απλά μαγικά και  περίσσεια τέχνη, κερδίζει το θέαμα.

Στην δεύτερη γιατί  δεν αναζητά, δεν πρωτοπορεί, δεν  ρισκάρει αλλά με απλά λαϊκά στοιχεία και περίσια σύνεση κερδίζει τον κόσμο.

Σκέφτομαι τα λόγια του  Σωτήρη Χατζάκη σε μια πρόσφατη συνέντευξη του, στην εκπομπή “Τεχνηέντως», στον  «958». Τα μάτια του, κοίταζαν πότε εμένα και πότε κάτω, στα χέρια του, στα δάχτυλα  που μπλέκονταν σε ωραίους σχηματισμούς, καθώς περιέγραφε και περιτοίχιζε με πολλή αγάπη και φλόγα τα πιστεύω του από τα παιδικά του χρόνια στο Ηράκλειο ως το μάχιμο σήμερα της Θεσσαλονίκης στην καρέκλα του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ.

«…Είμαι ανθρωποκεντρικός και ελληνοκεντρικός  και για μένα στο θέατρο, έχει μεγαλύτερη αξία το κείμενο, ο λόγος, παρά η φόρμα… Ο διανοούμενος οφείλει  να είναι ομολογητής  και συμπάσχων  της ανθρώπινης περιπέτειας, του  πόνου του λαϊκού ανθρώπου…»

Πιστεύω ότι δικαίως  το «Ερωφίλη Σύνοψις» και τώρα η Γκόλφω, αγαπιούνται τόσο πολύ από τον θεατρόφιλο κόσμο της πόλης. Και άλλες ιδιωτικές παραγωγές, άλλωστε… Επιτέλους, οι προτάσεις έρχονται από ιδιωτικούς θεατρικούς οργανισμούς, έστω και μικρούς, αυτό δεν είναι το πιο ισχυρά παρήγορο ότι κάτι αλλάζει;

Γιατί ακούω σταθερά το… «και πού είναι το Κρατικό»; Οκ…

Πιστεύω ότι δικαίως έχει τόση μεγάλη λαϊκή αποδοχή το ΚΘΒΕ. Το Κρατικό κάνει πια άλλη δουλειά, «άφησε», ας πούμε, την πρωτοπορία στους ιδιώτες, κακό είναι;  Προτίμησε να ακουμπήσει σε 2 άλλες συνιστώσες: Το Λαϊκό θέατρο και  την Κοινωνική παρέμβασή του. Θα φανεί πόσο έχει δίκαιο. Θα φανεί και πόσο θα ωφελήσει, αφήνοντας στους ιδιώτες, την αναζήτηση και την καινοτομία και την πρωτοπορία και που, επιτέλους, ας έρθει χωρίς το στέγαστρο του δημοσίου.

‘Έτσι δεν λένε όλοι πια; Κάτω το κακό δημόσιο;