Σε λίγο θα χιονίζει πια μόνο στα όνειρα…

«Αυτό το μικρό τετράγωνο φως που ρίχνει το παράθυρο σου πάνω στο χιόνι, εμένα είναι ο κόσμος μου».

Τάσος Λειβαδίτης 

Διέσχισα χθες ένα τμήμα της ορεινής κραταιάς Ευρώπης. Της παλιάς επικράτειας του χειμώνα. Των τόπων που λάτρευαν οι άνθρωποι να περνούν τις μέρες τους στο χιόνι. Την επικράτεια των Άλπεων. Από την πλευρά της Γερμανίας και της Αυστρίας.

Σε όλο το μήκος της διαδρομής το μάτι έπεφτε στην απουσία. Του στοιχείου που κάνει αυτό τον ορεινό παράδεισο, την ραχοκοκαλιά της Ευρώπης, μαγικό. Την απουσία του χιονιού.

Στις άκρες των καταπράσινων χωραφιών λίγο λασπωμένο χιόνι, θυμίζει αμυδρά πια τι ήταν αυτό που έφερε εδώ πάνω τους πρώτους ταξιδευτές έναν αιώνα πριν. Τι έκανε αυτά τα βουνά τόσο μυθικά ως χειμωνιάτικο προορισμό. Δυσπρόσιτο από κάθε άποψη. Στην αρχή προσέγγισης και αργότερα οικονομικής αντοχής.

Κοίταζα σήμερα σε όλο το μήκος αυτά τα ωραία θέρετρα. Με ένα ερωτηματικό απουσίας. Σχεδόν Γενάρης, το θερμόμετρο στους συν πέντε, το τοπίο φθινοπωρινό, τα λιφτ να ανεβοκατεβαίνουν χωρίς νόημα σε στεγνά βουνά, κανόνια να ρίχνουν ψεύτικο χιόνι στις πίστες ξεγελώντας τον επισκέπτη. Όλα παράξενα. Όλα ασυνήθιστα.

Εδώ νιώθεις σοκαριστικά πολύ τι σημαίνει η κλιματική κρίση να αλλάζει τα πάντα. Ακόμα και τις σταθερές όσων η δύναμη του χρήματος τους έκανε να πιστεύουν ότι εξαιρούνται.

Το χιόνι καθώς ο κόσμος προχωρά προς την αφύσικη υπερθέρμανση θα πέφτει πια μόνο στα όνειρα μας. Και οι οι μαγικές εικόνες αυτών των χιονισμένων ορέων θα διασώζονται ακμαίες στις σκηνές από τις κοσμοπολίτικες ταινίες του James Bond, στα βιβλία ταξιδιωτικής λογοτεχνίας και στις διηγήσεις παλαιών μπον βιβέρ που θα αναπολούν τα περασμένα μεγαλεία….

Στα αχιόνιστα βουνά υπάρχει μια μελαγχολία πια…