Σιχάματα

Σιχαινόμουν πάντα τα τέρατα που χαίρονται στην αναμπουμπούλα. Τα έρποντα ανθρωπάρια που την ανάγκη του άλλου την κάνουν ευκαιρία. Που κάθε φορά που τα πράγματα σφίγγουν όχι μόνο βγαίνουν αλώβητοι αλλά φροντίζουν να οχυρωθούν πίσω από την αδυναμία του άλλου, να τη στραγγίξουν, να ωφεληθούν από τον πόνο, την ανυμπόρια, την μειονεκτική θέση.

Να αισχροκερδήσουν. Μοντέρνοι μαυραγορίτες. Τους λείπει μόνο η κουκούλα. Είναι συνήθως ευηπόληπτοι. Άνθρωποι με γνωστά ονοματεπώνυμα. Με κύκλο. Αξιοσέβαστοι. Τους είδαμε και στα χρόνια της Κρίσης. Τους βλέπουμε και τώρα στην πανδημία. Να ζητάνε από τον εργαζόμενο τους, που έμεινε προσωρινά άνεργος, εκβιαστικά εκατό ευρώ νταβατζιλίκι από τα οκτακόσια της ενίσχυσης. Μερτικό δηλαδή.

Που πουλάνε μάσκες, οινοπνεύματα, στοκαρισμένα αντισηπτικά λες και πουλάνε κοσμήματα.

Που εφευρίσκουν νέες υπηρεσίες που στις πουλάνε χρυσάφι γιατί απλά μπορούν. Αλοιφές που γιατρεύουν τον ιό, μπουκαλάκια σε καβάτζες που πουλάνε ελπίδα ψεύτικη.

Που αισχροκερδούν χωρίς ποτέ να εισφέρουν τίποτε στο κοινό καλό.

Αύριο, που θα τελειώσει όλο αυτό, θα συνεχίσουν τις ζωές τους κύριοι. Υπέρ άνω. Και θα κλαίγονται για όσα έχασαν μέσα στο χαμό. Κινούμενα σκουπίδια. Κάποτε πρέπει να ξεμπροστιαστούν.