Σημεία των καιρών
Η δουλειά του δημάρχου, του υπουργού, του περιφερειάρχη, του πρωθυπουργού δεν είναι να μοιράζει on camera φαγητό στους άπορους, ή να αγοράζει μάσκες απ’ το χαρτζιλίκι το δικό του ή των φίλων του.
Λέξεις: Γιώργος Εμμανουήλ
Η ανεπάρκεια των πολιτικών υπευθύνων για την αδυναμία του κράτους, σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο, να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για την προστασία των πολιτών, καμουφλάρεται τελευταία πίσω από τη «φιλανθρωπία» και παρουσιάζεται ως επίτευγμα άξιο χειροκροτήματος.
Η υποχρέωση δηλαδή του πολιτικού δρώντα να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο του παραχωρήθηκε προσωρινά η εξουσία από τούς πολίτες, διαφημίζεται μέσα από “φιλανθρωπικές” δράσεις, προβάλλοντας ένα κυνικό υπερεγώ. Ο ηγεμόνας θα φροντίσει τους υπηκόους του αρκεί αυτοί να μην τον αμφισβητούν και απλά να χειροκροτούν. Δεν έχουμε ΜΕΘ; Εγώ Δίνω το μισό μισθό μου. Λείπουν μάσκες; Εγώ, με φράγκα απ’ την τσέπη μου. Τεστ? Εγώ… Θαυμάστε με!
Κι Εμείς που δίνουμε τους φόρους μας για να έχουμε ΜΕΘ, τεστ και μάσκες; Τα πράγματα γίνονται ακόμη ποιο σοβαρά, όταν χρησιμοποιείται ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος τομέας, αυτός της κοινωνικής πρόνοιας, ως μέσο προβολής και ταυτόχρονα επιβολής της δύναμης της εξουσίας σε αδύναμους συμπολίτες μας. Εγώ είμαι αυτός που σε ταΐζει. Με βλέπεις; Κοίτα με καλά και μη με ξεχάσεις….
Η δουλειά του δημάρχου, του υπουργού, του περιφερειάρχη, του πρωθυπουργού δεν είναι να μοιράζει on camera φαγητό στους άπορους, ή να αγοράζει μάσκες απ’ το χαρτζιλίκι το δικό του ή των φίλων του. Είναι να πάρει μέτρα για την καταπολέμηση της φτώχειας και να φροντίσει να στήσει και να λειτουργήσει τις απαιτούμενες δομές που θα στηρίξουν τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την αξιοπρέπειά τους. Απρόσωπα, αθόρυβα, με διαφάνεια στη διαχείριση, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς τη δυνατότητα εκμετάλλευσης της ανθρώπινης αδυναμίας από κανέναν.
