Σιωπή πριν, σιωπή μετά

του Γιώργου Τούλα

Δευτέρα πρωί, μετά την εκπομπή μου συναντώ μια γνωστή. Τι κάθεσαι και μιλάς στο ράδιο για εκλογές μου λέει, είδες τι έπαθε η Αθλέτικο; Εκεί είναι τα ζόρια.

Κυριακή βράδυ διασχίζω την πόλη γύρω στις δέκα και μισή. Δρόμοι άδειοι, κόσμος μόνο στα εκλογικά του Μπουτάρη και του Τζιτζικώστα. Σε μερικά καφέ του κέντρου που είναι γεμάτα υπάρχει μια παράξενη ευθυμία, η μουσική παίζει απαλή, στα τραπέζια καλοκαιρινά κοκτέιλ. Στην υπόλοιπη πόλη ησυχία. Υποφωτισμένα παράθυρα με το υπνωτικό μπλε της τηλεόρασης, κόρνες πουθενά, πανηγυρισμοί πουθενά. Σιωπή.

Κυριακή πρωί, συγγενικό πρόσωπο μου ανακοινώνει ότι κανείς στο σπίτι δεν θα πάει να ψηφίσει. Δεν σε αφορά το τι θα γίνει, ρωτώ. Όχι, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει απαντά. Ανένδοτος.

Ένας στους τρεις των ανθρώπων του ευρύτερου κύκλου μου δεν πήγε να ψηφίσει σε αυτές τις εκλογές. Από παραίτηση, από θυμό, από απόσταση. Κάποιοι έχουν φύγει μακριά από τη χώρα, κάποιοι δεν είχαν τα χρήματα της βενζίνης για το ταξίδι στις ιδιαίτερες πατρίδες, κάποιοι δεν είχαν τη διάθεση να κάνουν τα βήματα μέχρι το εκλογικό κέντρο. Μάταια προσπάθησα να τους μεταπείσω, μάταια προσπάθησα να κουβεντιάσω. Ανένδοτοι.

Ένας στους δέκα ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Δεν μπορεί να μη γνωρίζω κανέναν αναρωτιέμαι. Αρχίζω να κοιτώ καχύποπτα τριγύρω. Σήμερα το πρωί η γυναίκα μου με ρώτησε: Θυμάσαι την τάδε, συμμαθήτρια μας ήταν. Υποψήφια με τη Χρυσή Αυγή. Είχε μια άτυχη ζωή και το είδε σαν ευκαιρία. Σιωπή.

Οι εκλογές τέλειωσαν. Σήμερα μέτρησα πιο πολλές εικόνες με παραλίες, από χθες, παρά στάτους για το αποτέλεσμα. Και στις κουβέντες τα τυπικά. Πώς τα είδες, αναμενόμενα.

Οι πιο βουβές εκλογές των τελευταίων χρόνων, οι πιο σουρεαλιστικές επίσης σε λίγο θα ξεχαστούν. Η σιωπή τους, το soundtrack της ζωής μας, θα μας συνοδεύει για καιρό. Είναι πιο εκκωφαντική από τους κρότους. Απόκοσμη. Έρχεται καλοκαίρι…