Σκέψεις ενός πολίτη του πιο πληγωμένου λαού

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Δεν έχουμε πόλεμο.

Δεν έχουμε και ειρήνη όμως.

Σκυλιάζουν οι Ευρωπαίοι. Σκυλιάζουν και οι Έλληνες πολιτικοί.

Παλεύουν και οι μεν και οι δε να αποδείξουν,, ότι είναι άξιοι πρεσβευτές του λαού τους.

“Του λαού τους”.

Ανέκδοτο μα το Θεό.

Τα σύνορα έχουν καταργηθεί χρόνια τώρα.

Έχει απομείνει το φάντασμα μιας άλλης εποχής να πλανιέται από χώρα σε χώρα. Ένα φάντασμα οργισμένο για τη κατάντια του και ανίκανο να καταλάβει γιατί η εποχή δεν το χωράει πια.

Και ξέρεις γιατί;

Γιατί ο υψηλόμισθος υπάλληλος της ΔΕΗ με στεγαστικό ένα 800άρι το μήνα για τη μεζονέτα του στο Πλαγιάρι είναι πιο κοντά στον υψηλόμισθο της VW που μένει στα προάστια του Μονάχου.

Αντίστοιχα σε ένα τραπέζι ανάμεσα σε μπύρες με άγχος και αγωνία για τους αυριανούς λογαριασμούς, κάθεται πιο εύκολα ο υπάλληλος ταμείου του πολυκαταστήματος που του αγόρασε τη ζωή με αντάλλαγμα 450 ευρώ, μαζί με τον φτωχό της εργατούπολης στα βόρεια της Γερμανίας, που ξέρει πως τόσο βόρεια δε φτάνει ο Γερμανός γίγαντας.

Εύχομαι απλά να έρθει η μέρα που η ψευδαίσθηση της φυλετικής και εθνικής ιδιαιτερότητας θα σβήσει. Και μαζί της θα σβήσουν οι αιτίες του διχασμού σε όλες τις πατρίδες του κόσμου.

Και τότε οι εξαθλιωμένοι θα ζητήσουν το αυτονόητο δικαίωμα της ζωής πίσω και οι ευνοημένοι θα βάλουν το χέρι βαθιά στη τσέπη για να δώσουν αυτά που τουλάχιστον δε θα μπορούν να πάρουν μαζί τους.

Αυτές τις σκέψεις κάνω.

Γιατί αυτές τις σκέψεις με ανάγκασαν να κάνω.

(Το τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα «Δρόμικα») Άγνωστος Χειμώνας – Το τετράγωνο