Σκέψεις μια μέρα μετά…

Αν κάτι μου έμαθαν αυτές οι εκλογές είναι η αποτύπωση της πλήρους ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών της ελληνικής κοινωνίας. Η αποτύπωση της αιφνίδιας αλλαγής, καταγεγραμμένης με ποσοστά αυτή τη φορά, των δεδομένων και των αλλαγών που επέφερε το μνημόνιο και συντελούνται με σεισμικές δονήσεις στην ελληνική πραγματικότητα, τα τελευταία δυο χρόνια.

1. Το τέλος του δικομματισμού και του σχεδόν κληρονομικού δικαιώματος της ηγεμονίας της αστικής εξουσίας. Πολιτικά πρόσωπα και απόγονοι τους που ήκμαζαν για πάρα πολλά χρόνια στην πολιτική διακυβέρνηση της χώρας, πνέουν τα λοίσθια, μαχόμενοι σε έναν αγώνα μέσα από τον οποίο δεν μπορούσαν πρώτα από όλα να υπερασπίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και μετά τις πολιτικές τους πρακτικές.

2.Το τέλος της μεσαίας τάξης ως ρυθμιστή των παραδοσιακών πολιτικών συσχετισμών. Η ολοφάνερη συρρίκνωση της και ο ιδεολογικός κατακερματισμός της εκφράστηκε μέσα στην παραζάλη που της επέφερε το μνημόνιο από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά. Συνεπαρμένη από την ρητορική και λεκτική βία των κυριοτέρων εκφραστών της αντιμνημονιακής πολιτικής, κατέθεσε την οργή της, και μόνον αυτή, με σχεδόν αφοριστικό τρόπο σε ένα περιβάλλον κρατικής αποσύνθεσης που αδυνατεί να την υπερασπιστεί.

3. Η αρχή του φόβου και του διχασμού, που εκφράζεται μέσα από τους 440.000 ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Κυρίως νέων ανθρώπων, αποκλεισμένων από την εργασία καθώς και φοβικών προς τους ξένους, αλλά και των υπολοίπων πολιτών που οχυρώνονται απέναντι στην άνοδο της άκρας δεξιάς και τις ακραίες συντηρητικές πρακτικές που ευαγγελίζεται.

4. Το Τέλος των διλημμάτων του εκλογικού σώματος. Έναν αιώνα τώρα το εκλογικό σώμα ψήφιζε με γνώμονα ιστορικά διλήμματα τύπου Βενιζέλος-Βασιλιάς, πόλεμος ή όχι, είσοδος στην ΕΟΚ ή απομόνωση. Για πρώτη φορά οι ψηφοφόροι άφησαν στην άκρη τον φανατισμό που προκαλούσαν τέτοιου είδους αντιπαλότητες, γύρισαν την πλάτη στο αποτέλεσμα και στράφηκαν στα αίτια. Όχι στο ίδιο το μνημόνιο αλλά στα βαθύτερα αίτια που το προκάλεσαν, που δεν είναι άλλο από τα διεφθαρμένα πολιτικά πρόσωπα, η ασυδοσία τους και η νομή του χρήματος με πελατειακές σχέσεις.

5. Η αρχή μιας βαθιάς πολιτικής κρίσης που αποδεικνύει την αδυναμία όλων των πολιτικών κομμάτων να διαχειριστούν τα μείζονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και να προτείνουν ένα σοβαρό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, συνεπικουρούμενη και από την κρίση αντιπροσώπευσης που δημιούργησε το νέο εκλογικό σύστημα, αφού η αναλόγια ψήφων και εδρών αγγίζει τα όρια εκλογικής νοθείας, της ληστείας και του βιασμού της λαϊκής βούλησης.

6. Η αρχή του τέλους της πολιτικής κρίσης. Παρά το μεγάλο κίνδυνο που διατρέχουμε ως χώρα από την ακυβερνησία και την πολιτική αστάθεια, αναδύεται ξεκάθαρα και επιτακτικά η ανάγκη αναθεώρησης και αναδιοργάνωσης του πολιτικού προσωπικού και κατ΄ επέκταση του πολιτικού συστήματος προκειμένου να ξεπεραστεί αυτή η βαθιά πολιτική κρίση. Καθώς οι μηχανισμοί αυτοάμυνας ενός συστήματος λειτουργούν αυτόματα ώστε να διατηρήσουν την επιβίωση και τη συνέχεια του στο μέλλον είναι η μοναδική ευκαιρία να συνεργαστούν όλοι οι εκπρόσωποι του ώστε να διαμορφώσουν μια νέα πολιτική σκέψη συνεργασίας που θα εξασφαλίσει την πορεία της χώρας στο μέλλον. Αλλιώς, ουαί και αλίμονο μας…

* Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους Μαΐου (#180) της Parallaxi.