Σκοτώνοντας έναν τόπο

Υπάρχουν τόποι που δένεσαι μαζί τους για πάντα. Που τους κουβαλάς εντός σου. Για όσα σημαίνουν για σένα και για κείνους που αγαπάς.

Η παραλία αυτή, η παραλία της Τρανής Αμμούδας στον Όρμο Παναγιάς, είναι για μένα ένας τέτοιος τόπος. Είναι το μέρος που μεγάλωσαν τα παιδιά μου τα καλοκαίρια. Η θάλασσα του είναι η ”θάλασσα τους” όπως τη λένε ακόμα. 

Στον τόπο αυτό βρεθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα ως νέοι γονείς και αγοράσαμε ένα μικρό σπίτι μέσα στο χωριό που φιλοξένησε τα καλοκαιρινά μας όνειρα.

Στην αμμουδιά του μαζέψαμε κοχύλια, στο βυθό του χορτάσαμε γυαλιστερές, στη δημοκρατία μιας ακτής δυο χιλιομέτρων μοιραστήκαμε με χιλιάδες ανθρώπους τη γαλήνη της θάλασσας.

Ο τόπος αυτός που τον ζήσαμε από το ξημέρωμα μέχρι την ξαστεριά και τις πανσελήνους του, που τον απολαύσαμε πάνω από 25 συνεχόμενα καλοκαίρια, ελεύθερο από εμπόδια και βιασμούς, είναι πια ένας εφιάλτης. 

Δεν διαθέτει εκατοστό ελεύθερης από μπιτσόμπαρα και σεζ-λονγκ ακτής, να ακουμπήσεις την πετσέτα σου, έχει μποτιλιάρισμα όλη τη διάρκεια της μέρας, ανθρώπους που μαλώνουν για το ποιος θα παρκάρει.

Έχει τεράστιες πλαστικές εγκαταστάσεις μέσα στη θάλασσα και αποχέτευση δεν έχει, αλλά έχει βυτία που πηγαινοέρχονται όλη μέρα για να αδειάζουν βόθρους. Δεν έχει χώρους πάρκινγκ.

Έχει φριχτές μουσικές και κάνει 5,5 ευρώ το χοτ-ντογκ.

Έχει μεταμορφωθεί σε μια φρικτή δυστοπική παράφραση του τι σημαίνει ελληνικό καλοκαίρι. Ένα ατέλειωτο μπιτσόμπαρο.

Για κάποιους, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται ο τοπικός δήμαρχος της Σιθωνίας, η Κτηματική Εταιρεία του δημοσίου που δίνει τις άδειες για άπλωμα στην άμμο, οι αρμόδιες υπηρεσίες της Περιφέρειας που το επιτρέπουν κλπ, όλα αυτά ονομάζονται ”ανάπτυξη”.

Για όλους εμάς όμως που γνωρίσαμε την ομορφιά ενός τόπου που όλοι σέβονταν και κανείς δεν τολμούσε να παραμορφώσει ονομάζεται ντροπή. 

Δεν το αγαπώ πια αυτόν τον τόπο, μου δημιουργεί ένα σφίξιμο. Κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ θέλω να φεύγω γρήγορα, να διαφυλάξω τη μνήμη και τις στιγμές της ευτυχίας.

Η Τρανή Αμμούδα είναι η μικρογραφία της Ελλάδας που θέλει να μοιάσει έξαφνα τις ισπανικές ακτές που πέθαναν και τώρα προσπαθούν να αναστηθούν. Είναι ο λόγος να αναρωτηθείς που πάει αυτός ο τόπος;