Sky Captain and the World of Tomorrow, Μέρος 1: «Η Κόλαση»

Είμαι βέβαιος ότι το 99% υμών δεν έχει ξαναδεί τον τίτλο-σιδηρόδρομο που μόλις διαβάσατε, αγαπητοί αναγνώστες, και το ακόμη πιο μπερδεμένο 1% αναρωτιέται γιατί γράφω για μια αποτυχημένη ταινία του 2004 που ούτε το συνδυασμένο star power των Τζουντ Λο και Γκουίνεθ Πάλτροου κατάφερε να σώσει από τη λήθη. Κι όμως, δίχως τη συγκεκριμένη ταινία και το δημιουργό της, τον άγνωστο Κέρρυ Κόνραν (του οποίου το όνομα, σε ένα καλύτερο σύμπαν, θα τοποθετούταν με χρυσά γράμματα πλάι σε εκείνα του Κάμερον και του Λούκας), το μοντέλο χολιγουντιανής παραγωγής των τελευταίων 20 ετών θα κατέρρεε σαν σπίτι από τραπουλόχαρτα.

Οι πιστοί αναγνώστες που διάβασαν το προηγούμενο άρθρο γνωρίζουν ότι ο Κόνραν, λάτρης του ανιμέησιον και των ειδικών εφέ, είχε ξεκινήσει τις προσπάθειες για το “Sky Captain” ήδη από το 1994, με τη διαφορά ότι Α) το προόριζε ως διαδοχικές ταινίες μικρού μήκους στο στυλ των παλιών σήριαλ που το ενέπνευσαν (π.χ. “Buck Rogers”), και Β) δεν λειτουργούσε με οργανωμένο σύστημα παραγωγής στούντιο (δεν είχε ξανασκηνοθετήσει ποτέ στη ζωή του!), αλλά δούλευε ολομόναχος, στον υπολογιστή του σπιτιού του, και τους ρόλους που κάποτε θα ενσάρκωναν αστέρες του Χόλιγουντ τους έπαιζαν φίλοι του Κόνραν σε μια προχειροφτιαγμένη πράσινη οθόνη που είχε στήσει στο σαλόνι του, καθώς θα αντικαθίστατο από πλήρως ψηφιακά περιβάλλοντα που θα έφτιαχνε στον υπολογιστή!

Προτού σας δοθεί η ευκαιρία να εκπλαγείτε περαιτέρω, υπενθυμίζω ότι μιλούμε για μια εποχή όπου το πρώτο “Toy Story” (το οποίο χρειάστηκε ισχυρούς υπολογιστές να δουλεύουν για 46 συνεχόμενες μέρες προκειμένου να ρεντάρουν τα 77 λεπτά διάρκειάς του) ακόμη ολοκληρωνόταν, τα προγράμματα VFX ήταν πρωτόγονα, δύσχρηστα, και ανοίκεια, και το Macintosh IIsi (ο υπολογιστής του Κόνραν) επέτρεπε μόλις 160 ΜΒ μνήμης (το καθαυτό βίντεο της ταινίας παρακάτω καταλαμβάνει τετραπλάσιο χώρο)! Μια επιδερμική μόνο ματιά σε αυτά τα δεδομένα οδηγεί σε ένα αυταπόδεικτο συμπέρασμα που δεν χρειάζεται επιπρόσθετες γνώσεις πληροφορικής για να αιτιολογηθεί·

Ο Κόνραν κυνηγούσε το Ακατόρθωτο.

Πράγματι, ύστερα από πέντε βασανιστικά χρόνια ασταμάτητης δουλειάς που κόστισαν στο Κόνραν την κοινωνική ζωή και ψυχική υγεία του, όπου, στο ενδιάμεσο, μεταξύ άλλων, η Πίξαρ εδραιώθηκε ως ο καινούργιος “πρωταθλητής” του ανιμέησιον, ο Τζάκσον γύρισε το “The Lord of the Rings”, ο Λούκας το “Star Wars: The Phantom Menace”, οι Γουατσόφκι το “The Matrix” και ο Κάμερον το “Titanic” (παραδόξως η πιο “ασήμαντη” ταινία σε ό,τι αφορά την ιστορία των VFX), το 1999 βρήκε τον Κόνραν με μονάχα έξι λεπτά ολοκληρωμένης ταινίας, των οποίων η σύντομη διάρκεια αντισταθμίζεται από τη συγκλονιστική τεχνική ποιότητα που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τις μεγαλύτερες παραγωγές του Χόλιγουντ (π.χ. το γεμάτο ψηφιακά εφέ “The Mummy” της ίδιας χρονιάς).

Ακόμη και σήμερα, όπου μυριάδες ανεξάρτητοι δημιουργοί με ευκολότερη πρόσβαση σε απείρως καλύτερα τεχνικά μέσα ανεβάζουν εξαιρετικά “μπλοκμπάστερ τσέπης” στις πλατφόρμες, η μικρού μήκους του Κόνραν μοιάζει με μια εξωπραγματική ανωμαλία στο χωροχρονικό συνεχές που εμφανίστηκε σαν προφήτης τής Παλαιάς Διαθήκης στο 1999 από (ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά) τον Κόσμο του Αύριο για να δώσει και γεύση της νέας φόρμας που θα εμφανιζόταν είκοσι χρόνια αργοτερα. Ο Κόνραν πράγματι είχε αποδείξει ότι η “Ταινία του Ενός Ανθρώπου” μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, ακόμη και αν το εξάλεπτο δεν ανακλούσε το πλήρες όραμά του.

Είναι το πλήρες αυτό καλλιτεχνικό όραμα, ωστόσο, που καθιστά το “Sky Captain” μια από τις σπουδαιότερες ταινίες μικρού μήκους όλων των εποχών, καθώς η πρωτοποριακή φόρμα συμπορεύεται με τη νοσταλγική αισθητική του ρετροφουτουρισμού για να κοινωνήσει υποσυνείδητα τις δημιουργικές δυνατότητες του μοντέλου παραγωγής σε ένα γνώριμο και ελκυστικό στο θεατή πλαίσιο (αυτό, δηλαδή, που δεν είχε πετύχει ο Λίσμπεργκερ με το εντελώς αφύσικο “Tron”) και, ως εκ τούτου, να προσφερει στο Χόλιγουντ το ιδανικό “καλούπι” για κινηματογραφική παραγωγή που προσαρμόζεται εύκολα, γρήγορα, και, το σημαντικότερο όλων, φτηνά, στις ανάγκες της εκάστοτε ταινίας.

Η ιστορία έχει χαρούμενο τέλος, τουλάχιστον μέχρι στιγμης· ο παραγωγός Τζον Άβνετ είδε την ταινία και, ύστερα από δύο χρόνια συγγραφής του πλήρους σεναρίου και σκληρές διαπραγματεύσεις με όλα τα στούντιο του Χόλιγουντ, έπεισε το μεγαλοπαραγωγό Αουρέλιο ΝτιΛωρέντις να χρηματοδοτήσει το όνειρο κάθε πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη: την ταινία μεγάλου μήκους με καστ πρώτης τάξεως και επαγγελματική παραγωγή αντάξια ενός καθωσπρέπει μπλοκμπάστερ.

Έτσι, λοιπόν, ο Κόνραν, έχοντας υπερβεί την πενταετή Κόλαση του εξάλεπτου φιλμ, ήταν πλέον έτοιμος να διασχίσει το μονοπάτι που ο ίδιος είχε ανοίξει για τον εαυτό του και την υπόλοιπη κινηματογραφική βιομηχανία. Ο προορισμός του;

Ο Κόσμος Του Αύριο.

*Συνεχίζεται…