Σου έχει μιλήσει κανείς για την Αριστοτέλους;

Του Γιώργου Τούλα 

Αυτό το κείμενο απευθύνεται σε σένα που χρησιμοποιείς με άνεση το σπρέι ή το μαρκαδόρο για να μουτζουρώσεις, γιατί αυτό δεν είναι γκράφιτι, street art ή τέχνη, μουτζούρα είναι, για να μουτζουρώσεις ότι βρεις. Κάδους σκουπιδιών, βιτρίνες μαγαζιών, παγκάκια, το Λευκό Πύργο, τα διατηρητέα κτίρια. Είμαι βέβαιος ότι τα σχολικά σου χρόνια στην πόλη ελάχιστες ή και καθόλου φορές αποφάσισε το σχολείο σου αντί για την κλασική ‘’ημερήσια’’ εκδρομή στο Ποσειδώνιο ή σε κανένα πάρκο ή στις καφετέριες πλησίον του σχολείου, αποφάσισε λοιπόν να σε πάει μια βόλτα στο κέντρο της πόλης σου. Να περπατήσετε στην Αριστοτέλους από πάνω μέχρι κάτω, από ψηλά στην Αγίου Δημητρίου μέχρι τη θάλασσα, στην ωραιότερη πλατεία της χώρας, να σου μιλήσει για το όνειρο του Ερνέστ Εμπράρ μετά την πυρκαγιά να δημιουργήσει μια πόλη με οριζόντιους και κάθετους άξονες, που η θέα της θάλασσας θα ήταν από παντού ανεμπόδιστη. Και καθώς θα περπατούσατε ανάμεσα σε αυτά τα υπέροχα κτίρια του δρόμου και θα μάθαινες την ιστορία του πιθανά θα είχες μια άλλη αντίληψη για το τι σημαίνει σεβασμός σε όσα άλλοι δημιούργησαν και άντεξαν έναν αιώνα στο χρόνο. Όπως ας πούμε συμβαίνει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης με ιστορία.

Επειδή όμως υποθέτω κάνεις δεν σου μίλησε τότε, ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι, σήμερα επέλεξες να εκφράσεις την οργή ή την έμπνευση σου καταστρέφοντας. Ίσως τελικά δεν έχεις άδικο που το κάνεις. Απλά να ξέρεις ότι επιβεβαιώνεις πως μια χώρα χωρίς μνήμη, ένας λαός χωρίς μνήμη προφανώς δεν έχει μέλλον. Τώρα θα μου πεις τι μας λες και συ ρε μπάρμπα πρωϊνιάτικα; Και γω θα σωπάσω.