Σπύρος

Όλες οι θρησκείες κατόρθωσαν, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, να καθησυχάσουν τον άνθρωπο. Του υποσχέθηκαν κι άλλη ζωή μετά το τέλος αυτής που του δόθηκε και εκείνος λίγο ή πολύ το έχαψε. Πιστεύοντας, είχε το θάνατο στο χέρι του. Τον έβγαζε από το τσεπάκι του και τον άναβε, τον αιχμαλώτιζε με το σταυρό του, τον κορόιδευε με τη μετάνοιά του, προσποιούνταν τον ηθικό και τον έντιμο μπροστά στο Θεό του, έκανε δημόσιες σχέσεις με τον ουρανό, δεν λησμονούσε ποτέ την προσευχή του. Τα είχε όλα υπό έλεγχο.

Για τους άθεους, είχε φροντίσει ο Επίκουρος. Ο Βιττγκενστάιν νομίζοντας ότι κάνει μεγάλη ανακάλυψη πολλούς αιώνες αργότερα επαναλάμβανε τα λόγια του: ο θάνατός μας δεν μας αφορά. Όταν έρθει, εμείς θα λείπουμε. Είναι ένα γεγονός που πρέπει να αφορά τους άλλους, τους δικούς μας. Εμείς θα ζήσουμε ανέμελα. Ας τρέμουν εκείνοι.

Ποια θρησκεία όμως, ποιος Θεός, ποιος φιλόσοφος, ποια αίρεση, παρηγόρησε τον άνθρωπο για το θάνατο των δικών του ανθρώπων; Ποια του πήρε τις φοβίες του και τις μετέτρεψε σε θαύματα; Ποια υπήρξε αποτελεσματική όταν τα περιθώρια στένευαν και η ανάγκη για ένα ψέμα περίσσευε; Γιατί δεν ξεμπερδέψαμε μαζί του;

Διύλιζα όλη μέρα τον κώνωπα για την ανωνυμία των blogs. Μην πω καμία μπαρούφα στους αναγνώστες τώρα που ο κόσμος μέσα από την Parallaxi απέκτησε αυτιά. Δεν υπολόγισα στο τραπέζι τον μεγάλο λογοκριτή του σύμπαντος. Ήρθε απρόσκλητος, πήρε μία καρέκλα και έκατσε. Ο Παντελής που εκτιμώ και που διαβάζω ευλαβικά, έχασε προχθές το ωραιότερό του ποίημα. Το παλικάρι του. Ας τον συντροφεύσουν μια φορά πρώτες οι δικές μας σκέψεις. Τα ταπεινά συλλυπητήρια όλων μας στην οικογένειά του.

* Το αντίο του Νίκου Ξυδάκη