Στα όνειρα μας δραπετεύουμε από την μοναξιά μας…

Λέξεις: Στρατής Βογιατζής

Η πόλη δεν είναι ήσυχη, να ονειρεύεται κάτω από το καθαρό ουρανό την επόμενη μέρα, αλλά είναι γεμάτη από σαμπρέλες, που αφήσαν πίσω οι άνθρωποι εγκαταλείποντας την. Και τώρα κλεισμένοι σε ένα κουκούλι παρά τη θέληση μας, στα όνειρα μας δραπετεύουμε από την μοναξιά μας και μαζεύουμε τις πλαστικές επιθυμίες που αφήσαμε πίσω μας.

Σε ένα κόσμο με τέρμα το γκάζι, αυτή η παύση δεν μας λύτρωσε, αλλά μας άφησε μετέωρους σε ένα χρόνο αλούτερο, που δεν διεκδικήσαμε στις πορείες, μήτε μας μάθανε οι δάσκαλοι στο σχολείο, ένα χρόνο που δεν έχει πρόσωπο και έτσι δεν μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα μακριά από αυτόν.

Πολλοί λένε ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε ένα πράγμα αν δεν το ταιριάξουμε με κάτι που ζήσαμε για αυτό λέει όταν σιωπούμε νιώθουμε φόβο. Aυτός λέει είναι και ο λόγος που φοβόμαστε τον θάνατο καθώς ποτέ δεν θα τον γνωρίσουμε αφού δεν θα είμαστε εμείς εκεί όταν αυτός συμβεί.

Όμως αυτοί που γνωρίζουν γρήγορα θα μας βγάλουν από αυτό το χρόνο που προσωρινά κατοικούμε, θα μας δώσουν πίσω τη παλιά γνώριμη μας πόλη, όπως ακριβώς τη θυμόμασταν, καθώς δεν θα κινδυνεύουμε πια, αφού έχουμε αποκτήσει ανοσία στο τρόπο ζωής που γνωρίζαμε.

Σύντομα όλα αυτά που ζήσαμε θα ξεχαστούν, σκέφτομαι όμως ότι αν γνωρίζαμε κάπως αυτό το χρόνο ίσως τελικά να μην φοβόμασταν τη σιωπή, αλλά ούτε και τον θάνατο γιατί θα είχαμε ήδη βρεθεί στο χώρο που αυτός μετέπειτα θα μας φιλοξενούσε.