Στάχτη και μπούρμπερη

Μέσα στα προβλήματα προστέθηκε κι άλλο ένα…

Πού θα πετάξουν τις στάχτες μου όταν φύγω από αυτό τον κόσμο μου λέτε; Όσο περνάει από το χέρι μου θα αργήσει να έρθει εκείνη η ώρα, αλλά όπως όλοι, έτσι κι εγώ το θάνατο και τους φόρους δεν θα τους γλιτώσω (τους έμμεσους τουλάχιστον γιατί  τους άμεσους φόρους πολλοί συμπολίτες μας βρίσκουν τρόπους και γλιτώνουν).

Παρακολούθησα από την TV100 τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, περιμένοντας  το ψήφισμα για τη Δημιουργία Κέντρου Αποτέφρωσης. Η ιδέα της ταφής ποτέ δεν μου άρεσε, ούτε τα νεκροταφεία, ούτε η μπίζνα γύρω από μία κηδεία (τι ξύλο το φέρετρο; ο ελληνικός με πόσες ελίτσες να συνοδεύεται, τα 3ήμερα, 9μέρα κτλ).

Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αποφασίσει τι θα γίνει η σωρός του όταν “φύγει” από αυτή τη ζωή και με τη χθεσινή απόφαση μία μεγάλη μερίδα κατοίκων αυτής της πόλης αποκτά την επιλογή. Σχετικά με τη χρηματοδότηση ακούστηκαν πολλά, αλλά κατ’ εμέ είναι προφάσεις των πολέμιων του έργου. Λύσεις πιστεύω υπάρχουν (αν και δεν έχω γνώση της όλης διαδικασίας άρα πολλά μπορεί να μου διαφεύγουν) από σύμπραξη του δήμου με ιδιώτες μέχρι την αυτοχρηματοδότηση του έργου, το οποίο πιστεύω πως μπορεί να είναι βιώσιμο και γιατί όχι επικερδές (ώστε τα έσοδα να διοχετεύονται σε άλλες δράσεις του δήμου που χρήζουν ενίσχυση).

Η χαρά της θετικής ψηφοφορίας μετατράπηκε σε πανικό όταν άρχισα να σκέφτομαι τι θα απογίνουν οι στάχτες μου. Θα μου πεις τι σε νοιάζει, εσύ θα την έχεις κάνει… Δεν έχεις άδικο αλλά έχω δει πολλές ταινίες όπου η μπάλα του εγγονού ρίχνει το δοχείο αποτέφρωσης (ή όπως το λένε),  η νέα οικιακή βοηθός το αδειάζει από τη σκόνη κ.ο.κ. Και λέω πως όχι… πρέπει να αφήσω σαφείς εντολές. Με καίτε, με βάζετε στο κουτί και με αφήνετε να με πάρει ο αέρας ή η θάλασσα… Σκεφτόμενος πόσα και ωραία μέρη έχει η χώρα μας είναι δύσκολο να αποφασίσω το που. Σκεφτόμενος πως και στα χαμηλά και στα ψηλά το να ζεις είναι ωραίο αποφάσισα πως μικρή σημασία έχει που θα τις ρίξουν και πως… Σημασία έχει όταν έρθει η ώρα να χρησιμοποιήσω το Δημοτικό αποτεφρωτήριο, κάθε κόκκος στάχτης μου να είχε συντελέσει στο να γίνουν τα πράγματα καλύτερα.