Στερεύοντας το νερό

Λέξεις: Γιάννης Μακριδάκης

Η ΕΥΔΑΠ στέλνει email για εξοικονόμηση νερού μιας και ο Μόρνος έχει τα δύο τρίτα της ποσότητας που είχε πέρσι τέτοια μέρα και η κατάσταση προδιαγράφεται δυσοίωνη για την Αθήνα, ενώ εδώ στο νησί η ΔΕΥΑΧ δημοσίευσε το πρόγραμμα της εκ περιτροπής υδροδότησης συνοικιών και περιοχών.

Γενικώς στα νησιά η κατάσταση είναι τραγική, κάποια ήδη έχουν κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης αλλά κανείς δεν πτοείται. Αναμένουμε ρεκόρ τουριστών και είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτό, από την κυβέρνηση μέχρι τον τελευταίο ενοικιαστή δωματίων, που έβαλε και πιεστικό διότι ο τουρίστας θέλει πίεση, λέει, στο ντουζ αλλά δεν έβαλε κήπο διότι δεν έχει ούτε ποσότητα ούτε ποιότητα νερού πια για παραγωγή τροφής. Οι κάτοικοι λοιπόν των νησιών μιας και οι ίδιοι ενδιαφέρονται πρωτίστως για τον τουρισμό, δεν ενδιαφέρουν διόλου την κυβέρνηση κι έτσι τα νησιά δεν αναφέρονται πλέον ως τόποι αλλά ως προορισμοί. Θα ληφθούν ειδικά μέτρα για κάθε προορισμό, μας λένε.

Οι τουρίστες δε που επελαύνουν, Έλληνες και ξένοι είναι ολοένα και πιο ασύδοτοι, περιβαλλοντικά αμόρφωτοι και ασυνείδητοι, αφού, όπως διαβάζουμε στα σχετικά ρεπορτάζ των τουριστικών θεμάτων, καταναλώνουν ολοένα και περισσότερους πόρους, ενέργεια και νερό, αφήνοντας αναμμένα ολημερίς κλιματιστικά, θερμοσίφωνα, βρύσες στα ντουζ να τρέχουν κλπ. Χώρια οι πισίνες. Η νεοελληνική κοινωνία και συνολικά η καταναλωτική ανθρωπότητα βρίσκεται σε ακραία ύβρη, ολοένα και πιο κοντά σε μια βασανιστική αυτοκαταστροφή.

Η Ελλάδα, πρότυπο χώρας άρπα κόλλα, ως αποικία χρέους, παρόλο που βλέπει να στερείται ολοένα και εμφανέστερα τα βασικά φυσικά αγαθά της επιβίωσης, επενδύει, με μια δήθεν μελετημένη πολιτική και στρατηγική, στους τομείς του τουρισμού, της βιομηχανίας ενέργειας στα βουνά και στους κάμπους, τις εξορύξεις υδρογονανθράκων και σπάνιων γαιών και όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα παρόλο που είναι καταφανώς μεταξύ τους ασύμβατα, σπαταλώντας και καταστρέφοντας μη αναστρέψιμα ολοένα και περισσότερο την παραγωγική γη και τους φυσικούς πόρους της.

Ακόμη το βασανιστικό μακρύ καλοκαίρι του καπιταλισμού δεν έχει αρχίσει καν αλλά ήδη στα νησιά υποφέρουμε άνθρωποι, φυτά, δέντρα, πουλιά και αγρίμια από λειψυδρία, πυρκαγιές και απελπισία λόγω του νοσηρού αναπτυξιακού σχεδιασμού, που υπόσχεται ολοένα ζοφερότερο μέλλον μέσα από εξορύξεις, γεωτρήσεις, πυρκαγιές, επενδύσεις, πισίνες και ανάπτυξη.

Η μόνη αναπτυξιακή πολιτική είναι η επένδυση στην αειφόρο διαχείριση και διατήρηση του φυσικού και πολιτισμικού κεφαλαίου της χώρας και στην καλλιέργεια της κοινωνίας προς αυτή την κατεύθυνση.

Στη φωτό Δημοσίευμα εφημερίδας Χιακος λαός το 1971

*Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας