Στη Μύκονο αδέρφια μου…
Η Μύκονος, ακόμα και ως φαντασίωση ή ως αναφορά είναι ο πόθος του ελληνικού καλοκαιριού - Γράφει ο Γ. Τούλας
Ένα πρωί σε φούρνο της πόλης το μάτι μου έπεσε πάνω σε αυτό το ποτηράκι της φωτογραφίας. For Myκonos baby, λέει το ποτήρι για τα tips.
Στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, η Μύκονος ήταν στο νεανικό μας υποσυνείδητο το καλοκαιρινό άπιαστο όνειρο.
Με μυθολογία απίστευτη πίσω της και δημοσιεύματα σε περιοδικά που επέτειναν τη φαντασία και τη διάθεση για έστω δυο νύχτες σε αυτό τον τόπο του ονείρου, βρεθήκαμε εκεί φοιτητές.
Θυμάμαι ακόμα τη λαχτάρα που περπατούσαμε στα Ματογιάννια τις νύχτες, χαζεύοντας τη λάμψη της εποχής στο Πιερός και στα πέριξ, τα μπάνια στο Super Paradise ως ένα φελινικό τόπο επίδειξης και πρόκλησης, την μαγεία ενός προορισμού σε απογείωση.
Η Μύκονος στο συλλογικό φαντασιακό, ακόμα και σήμερα που είναι άπιαστη για το 80% των ανθρώπων ακόμα και αυτής της χώρας αποτελεί το πρόσχημα της καλοκαιρινής ονείρωξης.
Βρήκα εξαιρετικά χαριτωμένο το ποτήρι των παιδιών και σημειολογικά πολύ δυνατό. Η Μύκονος, ακόμα και ως φαντασίωση ή ως αναφορά είναι ο πόθος του ελληνικού καλοκαιριού.
Είναι η ανάγκη για απόδραση, για υπέρβαση. Τα λιγοστά tips δεν μπορούν φυσικά να συμβάλουν στην πραγμάτωση του ονείρου, είναι όμως μια συμβολική κίνηση, μια χειρονομία έστω και ονειρική για να αποτελέσει το Αρχιπέλαγος τόπο απόδρασης για τους δυσκολεμένους.
