Στη στίβα με τις καλαμιές

Δεν είναι η αξιοπρέπεια και η ανδροπρέπεια που μας έκαναν να στεκόμαστε προσοχή. Ούτε μάλλον και η σιωπή του. Δεν ήταν ακόμη ούτε η ξεχωριστή φωνή του και η ταύτισή του με το λαϊκό ελληνικό φαντασιακό. Αντίθετα, ήταν ότι αυτός ο άνθρωπος βρισκόταν σε μόνιμη διαλεκτική σχέση με τούτο τον τόπο. Είχε βγει μέσα από τη βαλκανική κουλτούρα και ταυτόχρονα την εξέλιξε.

“Ελλάδα Βέμπο μου

και Μαίρυλιν Μονρόε

Ελλάδα Ελύτη μου

και Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Ελλάδα μάγισσα

παρθένα και τροτέζα μου

Ελλάδα Τούμπα

Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου.”

AYTA είχε πει και ήξερε καλά τι έλεγε, του είχε βάλει στο στόμα αυτές τις λέξεις ο Άλκης Αλκαίος και αυτός τις είπε με τον τρόπο που έπρεπε. “Σαν πρόκες καρφώθηκαν οι λέξεις και δεν τις πηρε ο άνεμος”.

Τα τελευταία χρόνια μοιάζει σαν να δεχόμαστε μια πολιτιστική επίθεση ως εποικοδόμημα της πολιτικής. Οι θάνατοι αυτοί ξερίζωσαν την τελευταία ελπίδα μας για ένα σημείο αναφοράς της απελπισίας μας. Και αυτός ο θάνατος, “Θάνατος μεσα στους θανάτους”.

Η ζωή και η στάση αυτού του άντρα αποδεικνύουν ότι ποτέ δεν αγαπήσαμε την Ευρώπη και ποτέ δε μας αγάπησε και αυτή. Πάντα ήμασταν λίγο πιο φιλικοί Βαλκάνιοι. Πάντα ήμασταν στο μεταίχμιο ανάμεσα σε ανατολή και δύση και ποτέ δε διαλέξαμε κουλτούρα και στρατόπεδο (sic). Γνήσιος εκφραστής αυτής της αντιφατικής μας υπόστασης ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Αν ο συγγραφέας της πόλης μας, Δημήτρης Δημητριάδης έγραφε τώρα το βιβλίο του “Πεθαίνω σα χώρα” κάτι μου λέει ότι θα το αφιέρωνε σ’ αυτόν. Ο Δημήτρης Μητροπάνος πέθανε. Το πάλεψε 5 χρόνια, όμως. Στον τόπο μας δωσαν διορία επίσης 5 χρόνια (2009-2014). Αυτός ο θάνατος να αποτρέψει τη συλλογική μας κηδεία.

Καλό ταξίδι, εκεί στη στίβα με τις καλαμιές.

* Ο Μάνος Ελευθερόγλου είναι δικηγόρος.