Στην όμορφη Βιέννη δε χωράει η ασχήμια του ρατσισμού

Λέξεις – Εικόνες: Ιωάννα Κακούρη

Την Αυστρία την είδα για πρώτη φορά και στο πόδι, μόλις ένα σαββατοκύριακο πριν. Ταξίδεψα μαζί με πολλούς ανοιχτόχρωμους, καλοβαλμένους συνταξιούχους και με δώδεκα αγνώστους, με τους οποίους γίναμε φίλοι πριν καν προλάβουμε να προσγειωθούμε. Σκοπός του ταξιδιού μας η γνώση. Λέξη – αντίδοτο για όλες τις δηλητηριασμένες από τον ρατσισμό και την ξενοφοβία ψυχές και βάλσαμο για όσες πληγές έχουν αυτά ανοίξει.

Στη Βιέννη βρέθηκα στα πλαίσια του προγράμματος CIAK: migrACTION της ActionAid Hellas με στόχο την καταπολέμηση του ρατσισμού και των διακρίσεων, μαζί με δώδεκα συμμετέχοντες απ’ την Ελλάδα κι άλλους τριάντα έξι από Αυστρία, Ουγγαρία και Ιταλία. Οι χώρες αυτές διόλου τυχαία επιλεγμένες δεν είναι, μιας και η πλειοψηφία της κοινής τους γνώμης έχει αρνητική γνώμη για τη μετανάστευση, βασισμένη σε στερεότυπα, ψευδείς ειδήσεις και ξενοφοβικό λόγο.

Όσο, λοιπόν, στην Ελλάδα λάμβαναν χώρα εγκληματικές φαιδρότητες υπό τη μορφή μπάρμπεκιου και διαδικτυακών οχετών μισαλλοδοξίας, στην Αυστρία, κάπου ανάμεσα σε μονομπλόκ προάστια και καθεδρικούς ναούς σαν σταλαγμίτες, πενήντα άνθρωποι με διαφορετική γλώσσα, καταγωγή και κουλτούρα αντάλλαξαν με παιδικό ενθουσιασμό όσα περισσότερα προλάβαιναν: κουβέντες, γνώσεις, γέλιο, φαγητά, εμπειρίες. Και πάνω απ’ όλα μια σιωπηλή υπόσχεση στα βλέμματα πως δε θ’ αφήσουν τον κόσμο ν’ ασχημύνει ούτε στάλα πιο πολύ. Πως είναι πιο δυνατοί απ’ όλα εκείνα τα ανθρωπάκια που φοβούνται τη σκιά τους, γιατί μέχρι κι αυτήν απέτυχαν να τη γνωρίσουν. Πως θα βοηθούν και θα βοηθούνται γιατί άλλος δρόμος δεν υπήρξε ούτε και θα υπάρξει.

Η Βιέννη και η κάθε πόλη οφείλει τη μαγεία της στους διαφορετικούς ανθρώπους που τη ζουν κι όχι στα απολιθώματα μιας πάλαι ποτέ δόξας. Ανήκει τόσο στον κάθε Alexander όσο και στον Ali, που πριν ένα μήνα άνοιξε το δεύτερο εστιατόριο του με συριακή, ονειρεμένη κουζίνα κι εργαζομένους πρόσφυγες και μετανάστες. Ανήκει σε όλους τους μελλοντικούς επισκέπτες της ή ίσως στην τελική και σε κανέναν. Σίγουρα, όμως, δεν ανήκει (όπως και καμία πόλη) στους λίγους που μόνοι τους το αποφάσισαν.

ΔΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ:

Την ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη να τη λες…