Στης Σερίφου την ολόμαυρη ράχη…

Καθώς το καλοκαίρι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η διαδοχή των αδιαχείριστων ειδήσεων μοιάζει πλέον κανονικότητα οι τίτλοι χάνουν κάτι από τη δραματικότητα τους.

Μια φωτιά κάθε 10 λεπτά στη χώρα, χωρίς νερό έμεινε η Λέρος, στο Κάπρι απαγορεύτηκε η είσοδος σε κάθε μη κάτοικο του νησιού λόγω προβλήματος στο νερό, τα κρουαζιερόπλοια έμειναν αρόδου, μεγάλα προβλήματα με αγροτικές καλλιέργειες λόγω παρατεταμένης ξηρασίας και λειψυδρίας, εξωφρενικά ασφάλιστρα καλούνται να πληρώνουν πλέον υποχρεωτικά οι πληγέντες από φυσικές καταστροφές στη Γερμανία, στην Ισπανία με κεντρικό σύνθημα ”Ένας ακόμα τουρίστας, ένας λιγότερος γείτονας” νέες διαδηλώσεις στις πόλεις, η Νέα Υόρκη διώχνει τα καταλύματα αλλά όσοι χώροι απελευθερώνονται αφορούν μόνο πλούσιους, υποχωρεί η στάθμη των υδάτων στη λίμνη του Μόρνου, νεκροί στην Ελβετία από την κακοκαιρία.

Στη διάρκεια μιας ημέρας, περνάνε από το timeline μας ειδήσεις που σοκάρουν, όλες έχουν να κάνουμε με την κλιματική κατάρρευση. Προσπερνούν το βλέμμα, πηγαίνουν παρακάτω, κάτι πιο ακραίο ίσως σταθεί λίγο παραπάνω.

Όσο δυνατοί όμως και να είναι οι τίτλοι και οι περιγραφές, χρειάζεται να δει κανείς μια εικόνα για να σταθεί λίγο παραπάνω.

Κοιτάζω αποκαμωμένος την εικόνα της Σερίφου από χθες. Την ολόμαυρη ράχη. Μια εικόνα τόσο κόντρα σε ότι τροφοδότησε το συλλογικό μας υποσυνείδητο για το Αιγαίο. Ακόμα και για τη λιγοστή του βλάστηση. Τα ταπεινά φυτά που φύονται κόντρα στις δύσκολες συνθήκες.

Για τη μνήμη του τοπίου:

Η Σέριφος είναι γνωστή ως «ξερονήσι» και η μικρή και ταπεινή χλωρίδα της περιορίζεται στα εξής ενδιαφέροντα φυτά, όπως τα παρουσιάζει ο Σ. Μαλακατές από την επίσκεψή του το 1927 στο νησί.

• Γεράνιον το κατάτμητον
• Κάπαρις η κρημνόφιλος
• Λούπινος ο στενόφυλλος
• Ηλιοτρόπιον το τανύτριχον
• Βάτος ή πτελεόφυλλος
• Μύρτος η κοινή (βάια)
• Άκανθος ή ακανθώδης (απερουνιά)
• Εκβάλιον το ελατήριον (πικραγγουριά)
• Ελαία η ευρωπαϊκή, ποικιλία κότινος
• Θρίδαξ η ήμερος (μαρούλι)
• Λάμιον το περίκαυλον

Το Αιγαίο του ονείρου και των ποιητών μοιάζει πιά ένας εφιάλτης γεμάτος υπόσκαφες βίλες με πισίνες για κροίσους από παράξενες Σοβιετίες, μοιάζει ο τόπος που πέφτουν πυροτεχνήματα θριάμβου από το αναιδές χρήμα, μοιάζει μια καμένη βουνοπλαγιά που κοιτάζει θλιβερή το Αρχιπέλαγος…Δεν μοιάζει σίγουρα με τους στίχους του Ελύτη.