Στης Τρόικας το χαβά

Του Γιώργου Τούλα

Υπάρχει ένα βαθιά αισθητικό πρόβλημα με τις αφίξεις της Τρόικας στην Ελλάδα. Πέρα από το πρακτικό της υποβάθμισης της ζωής και της νοημοσύνης μας, υπάρχει και αυτή η βία της εικόνας, ο τρόπος που κάθε φορά παρουσιάζεται ο ερχομός αυτών των ανθρωποειδών στην Αθήνα, που προκαλεί με το πέρασμα του χρόνου ανάμεικτα συναισθήματα.

Από τη μια είναι η αίσθηση του δεσμοφύλακα, του ελεγκτή του παλιού καιρού, του επιθεωρητή που έμπαινε στις τάξεις και έβλεπε τα νύχια αν είναι κομμένα σωστά και καθαρά και που συνήθως οι άτακτοι μαθητές την πλήρωναν με απειλές, αποβολές και κλίση των γονέων τους για συστάσεις.

Έχουν τόσο ταυτιστεί αυτοί οι τύποι με τα γκρι κοστούμια και τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα με το φόβο, με την απειλή που αν μελετήσεις σημειολογικά το τι συνοδεύει τις αφίξεις τους έχεις μια σειρά νέα εντυπωσιακά κλισέ που αναγνωρίσιμα και προφανή στα ΜΜΕ σήμερα.

Μια τουλάχιστον βδομάδα πριν την άφιξη τους ξεκινάνε τα κανάλια τον πρόλογο. Όλα είναι σκοτεινά, οι λέξεις που χρησιμοποιούνται είναι στάνταρ: Αγκάθια, διαπραγμάτευση, κόκκινη γραμμή.

Οι αναλυτές αναλαμβάνουν να προετοιμάσουν το έδαφος. Οι εικόνες είναι στανταρισμένες. Οι άνθρωποι-ρομπότ βγαίνουν πάντα από πολυτελή αυτοκίνητα φυλασσόμενοι, μπαίνουν στα υπουργεία, κρατούν χαρτοφύλακες γεμάτους εντολές, δεν τους έχουμε δει ποτέ να χαμογελούν, ποτέ να αστειεύονται, ποτέ να μοιάζουν με κανονικούς ανθρώπους. Δεν γνωρίζουμε τίποτε για το τι κάνουν στην Αθήνα τις ώρες που δεν διαπραγματεύονται, τι τρώνε, τι βλέπουν, κάτι που δεν θα τους κάνει να μοιάζουν με το Σβαρτζενέγκερ στον Εξολοθρευτή.

Οι μέρες των διαπραγματεύσεων είναι οι μέρες που η αφήγηση παίρνει ένα δραματικό τόνο. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μοιάζουν Αποκάλυψη, η μουσική στα τρέιλερ των δελτίων όλο το απόγευμα θυμίζει θρίλερ. Όλα σε προετοιμάζουν να παραδοθείς στις οκτώ το βράδυ αμαχητί.

Πέντε χρόνια τώρα αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα κομμάτι της ζωής μας, είναι η βαριά σκιά στο κάδρο του μήνα. Πέρα από τη χρησιμότητα της ύπαρξης τους, τους λόγους για τους οποίους είναι εδώ, τις διαφωνίες που έχουμε όλοι στο πως συνδιαλεγόμαστε μαζί τους, τους συμμάχους τους στην ενδοχώρα ή τους ορκισμένους εχθρούς τους, η αισθητική της παρουσίας τους, η σημασία της εικόνας τους και όσων αυτή συνεπάγεται, τα δραματικά επαναλαμβανόμενα στοιχεία της οπτικής επικοινωνίας της αποστολής τους θα πρέπει να γίνει αντικείμενο μελέτης από φοιτητές του μέλλοντος. Και φυσικά νούμερο σε επιθεωρήσεις, όταν κάποτε το είδος επανακάμψει…