ΣΤΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Είτε το θέλεις, είτε όχι...
Πολύ σοβαρός τίτλος, δε συμφωνείς; Στο κάμπινγκ πας για να χαλαρώσεις, να περάσεις ποιοτικό χρόνο με την παρέα, να κάνεις μπάνια και άλλα τέτοια κλισέ.
Κι όμως. Κάτι συμβαίνει εκεί στη φύση. Θες ”η ύπαιθρος”, θες που κοιμόμαστε στο έδαφος, διάλεξε και πάρε. Με όποια παρέα διαλέξεις να κάνεις κάμπινγκ μετά τα 21 σου, θα δεθείς περισσότερο. Και όσο δένεστε, έρχονται και τα λόγια.
Κάπου ανάμεσα στις μπύρες και τον ελληνικό καφέ που καίμε στην παραλία, θα ξεπηδήσουν οι πιο απόκρυφες σκέψεις σου. Φοβίες, αμφιβολίες, προβληματισμοί, εκεί θα τα μοιραστείς θες δε θες. Συνεχίζω τη ζωή που κάνω; Αλλάζω δουλειά; Σπούδασα ό,τι πραγματικά αγαπούσα; Αν είσαι, λοιπόν, κανένας εσωστρεφής, μη διαλέξεις να κάνεις υπαίθριες διακοπές.
Το αστείο είναι πως θα πάρεις απαντήσεις. όχι από την παρέα, αλλά από την ίδια τη φύση. Τα ήσυχα βράδια, υπό το τραγούδι των τζιτζικιών-τριζονιών (ποτέ δεν τα ξεχώρισα), θα αναδυθούν οι απαντήσεις που ψάχνεις. Στην ηρεμία της νύχτας, στην καρδιά της φύσης, αντικρίζεις αυτά που φοβάσαι περισσότερο: τον εαυτό σου, τις επιθυμίες σου.
Έτσι απλά και φυσικά, θα προκύψουν και τα όνειρα. Θες να πεις πως φταίει η ψευδαίσθηση της φυγής, η προσωρινή διαφυγή από την πραγματικότητα που φαντάζει μονιμότητα; Όπως και να’χει, οι προσδοκίες θα ανέβουν, θα αλλάξουν. Ακόμα και αυτές οι λίγες στιγμές χαλάρωσης και περισυλλογής φτάνουν ν’αλλάξουν έναν άνθρωπο και να καθορίσουν διαφορετικά τη μοίρα του.