Στον έρωτα πάντα κάποιος πρέπει να βρέχεται ή να πεθαίνει
Ο έρωτας είναι πάντα σαν κάτι.
Ο έρωτας είναι πάντα σαν κάτι. Έχουμε εφεύρει τόσες παρομοιώσεις για να τον ερμηνεύσουμε που κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι πραγματικά είναι.
Είναι σαν την θάλασσα, είναι σαν τη βροχή, είναι σαν τον πόλεμο. Πάντα κάποιος πρέπει να βρέχεται ή να πεθαίνει.
Ο έρωτας όμως δεν ορίζεται. Ακόμη και όταν τα λόγια των ποιητών σκιαγραφούν το προφίλ του και τον βυθομετρούν, απομένει στον καθένα μας να τον ζήσει για να τον καταλάβει. Για να μετρηθεί στα ίσια με το ανάστημά του.
Κι όταν αυτό συμβεί, όταν μια ματιά βουτήξει μες τον πόθο μιας άλλης ματιάς, οι λέξεις απεμπολούν την λειτουργία τους. Βλέπεις; Πάλι έμμεση αναφορά στο νερό, πάλι η παγίδα της μεταφοράς, η βουτιά και ο πόθος.
Ανήμποροι στεκόμαστε όλοι μπροστά στον έρωτα. Και αυτός που τον βιώνει, και αυτός που γράφει για αυτόν.
Προσπάθησε να σταθείς για μερικά λεπτά δίπλα σε δύο ερωτευμένους: συγχαρητήρια, μόλις έγινες αόρατος. Μπορείς πλέον να ερωτευτείς ελεύθερα όποιον θέλεις.
