Στον τροπικό του φθινοπώρου

Λέξεις: Ιωάννα Πετρίδου,

Περασμένα μέσα Σεπτέμβρη. Σαν να λέμε μια δεύτερη γενναιόδωρη άνοιξη.

18 Σεπτέμβρη. Η μέρα που για φέτος μετακομίσαμε επίσημα στην “οικία φθινοπώρου”.

Μια οικία δροσερή και μυρωδάτη. Τη διαπερνούν ρεύματα αέρα κι εσύ αναθεματίζεις, γιατί τρέχεις και κυνηγάς πόρτες που χτυπούν δυνατά και κλείνουν βιαστικά παρά τη θέλησή σου. Εδώ συγκατοικείς με αυτό το αεράκι που σε ξυπνά, που σε βγάζει από τον λήθαργο των σκέψεων σου, που ανοίγει μαζί σου κουβεντολόι. Και όταν συζητάτε, κάπου κάπου υψώνει τη φωνή, εκνευρίζεται, ξεφυσά ριπές ανέμου και κάπου κάπου κατευνάζει τα…ρεύματα, σε χτυπά απαλά στην πλάτη, σε χαϊδεύει. Απαλύνει την ψυχή. Σκουντά ρίγανες και βασιλικούς και ευφραίνει καρδιές. “Με βασιλικό, γιαρέμ γιαρέμ, και δυόσμο, στόλισ’ ο Θεός, γιαρέμ γιαρέμ, τον Κόσμο. Μα ῤθε συννεφιά, γιαρέμ γιαρέμ, και μπόρα, κι έπεσε κακό, γιαρέμ γιαρέμ, στη χώρα.” Τσιγκλά φυλλωσιές, σε αντίδραση αυτές θροΐζουν, και κάπως έτσι ταξιδεύει και μυαλά σε τοπία βουκολικά.

Στα κάγκελα περιμετρικά της οικίας αραδιάζονται χαλιά φρεσκοπλυμένα. Υπαίθρια έκθεση ταπήτων. Οι γείτονες θαυμάζουν τα χρώματα και τα σχέδια εξ αποστάσεως -ευτυχώς, να λέμε, καθώς στην εποχή του κορονοϊού αυτός ο εξ αποστάσεως θαυμασμός εξασφαλίζει την επιβίωση και τη συνέχιση της συνοικιακής συνδιοργάνωσης- κι αυτά παράλληλα κάνουν την ηλιοθεραπεία που τόσο στερήθηκαν καθότι κλεισμένα επί μήνες σε ντουλάπες και μπαουλοντίβανα. Μάντρωμα για το οποίο, φυσικά, σε εκδικούνται: φροντίζουν να κουραστείς, να ιδρώσεις, να πιαστείς, να βγάλεις φουσκάλες στα χέρια από το τρίψε-τρίψε, ώστε να το σκεφτείς δις και τρις την επόμενη φορά πριν τα λερώσεις και τα παραπετάξεις.

Στα μπαλκόνια της, εξέρχεσαι με ζακετούλα ή έστω φουλάρι ανοιγμένο και ριγμένο πάνω σε μαυρισμένες πλάτες, μαυρισμένα χέρια ή πόδια. Επιβεβλημένο dress code.

Η κουζίνα της μυρίζει ζεστό καφέ -κατά προτίμηση ελληνικό διπλό- και στο σαλόνι η διακόσμηση περιλαμβάνει πεταμένες κάλτσες και κουβερλί.

Από τα παράθυρά της βλέπεις ντροπαλές ηλιοφάνειες που κρύβονται πίσω από τρεχάτα, γυμνασμένα, παραφουσκωμένα σύννεφα. Βλέπεις τον ορίζοντα κάπως θολό από την υγρασία. Οι κορυφές των βουνών δεν φαίνονται, ενώ η θάλασσα ασημίζει επικίνδυνα γοητευτικά μπας και καλοπιάσει τα σύννεφα να μην αδειάσουν το αβάσταχτο φορτίο τους πάνω της. Ίσως να βλέπεις και τις πρώτες σταγόνες. Φωτογραφίζεις τα πρωτοβρόχια και παπαρατσικά τα εκθέτεις στα κοινωνικά μέσα. Φέτος, μπορεί να βλέπεις και το μεσογειακό κυκλώνα “Ιανό”, που πλήττει από χθες κυρίως Ιόνιο, Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Εύβοια, δυτικές Κυκλάδες και δυτική Κρήτη. Προσοχή, μην σε σαγηνεύσει το θέαμα των ισχυρών καταιγίδων και των πολλών μποφόρ, φυλάξου!

Μέχρι που πέφτει το σκοτάδι, νωρίτερα πια, κατά τις 8 παρά, τραβάς τις κουρτίνες και η οικία φωταγωγείται.

Τα παράθυρα και οι καρδιές παραμένουν, όμως, ανοιχτά. Οι συζητήσεις και οι μουσικές ακούγονται στη γειτονιά. Δεν χειμώνιασε ακόμα.

Βρισκόμαστε, απλά, στον τροπικό του φθινοπώρου.