Sunday Stories: Τα Αστικά

Όταν πάει να σουρουπώσει, η πόλη σχολάει, τα αστικά που ανεβαίνουν αγκοµαχώντας στις ∆υτικές συνοικίες είναι φωτισµένα παράξενα. Απόκοσµα σχεδόν.

Τα πρόσωπα είναι στην πλειοψηφία τους τσακισµένα εκείνες τις ώρες. Συντρίµµια της µέρας. Οι περισσότεροι δε µιλάνε στη διαδροµή. Παρακαλάνε µόνο να έχει άδεια θέση, να καθίσουν, να φτάσουν µια ώρα νωρίτερα στα λαϊκά προάστια, στην Πολίχνη, στα Μετέωρα, στις Συκιές. Η σκέψη του τι τους περιµένει, όταν θα κλείσουν την πόρτα του σπιτιού, δεν µπορεί να πει κανείς ότι τους παρηγορεί.

Ίσως τα τελευταία σήριαλ που αρχίζουν στις έντεκα νάναι η παρηγοριά, η δόξα του τέλους της µέρας, µε δανεικούς έρωτες, ωραία σπίτια στο Βόσπορο, ανθρώπους που πίνουν κρασιά και µιλάνε για ταξίδια. Ξένα πράγµατα, άπιαστα. Και κάθε λίγο η φωνή του κοριτσιού που αναγγέλλει τις στάσεις. Στο ΒΑΟ να ετοιµαστώ να σηκωθώ, να φτάσω στην πόρτα, µη φύγει το λεωφορείο και δεν προλάβω. Κάθε βράδυ η ίδια σκέψη. Κάθε βράδυ η ίδια σιωπή. Μακρινές γειτονιές. Σουρουπώνει.

* Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης