Συν-τροφική Κουζίνα Αλληλεγγύης στην Ξηροκρήνη

Σάββατο μεσημέρι στη λαϊκή αγορά της Ξηροκρήνης. Τα νέα παιδιά της φωτογραφίας και πολύ περισσότερα ακόμα εκτός πλάνου καθαρίζουν κρεμμύδια για το Συσσίτιο της Εβδομάδας. Δίπλα στους πάγκους των πωλητών, κάτω από ένα δένδρο για σκιά. Ο καύσωνας δεν αστειεύεται. Στη λαϊκή κόσμος πολύς, τα καρότσια τους όμως μισοάδεια. Βλέπουν, αγγίζουν, μυρίζουν, κάνουν παζάρια. «Ογδόντα λεπτά ο μαϊντανός; Πολλά είναι, πενήντα θα σου δώσω».

Τα παιδιά καθαρίζουν κρεμμύδια, κόβουν πατάτες, βράζουν μακαρόνια… Σε λίγο εκατό περίπου άνθρωποι αναγκεμένοι θα περάσουν από εκεί και θα πάρουν μια ή δυο μερίδες φαγητού ευχαριστώντας για την προσφορά. Μεσημέρι και ο τόπος βράζει, η άσφαλτος αχνίζει. Τα παιδιά συνεχίζουν.

Την ίδια ώρα κάποιοι δροσίζονται στις πισίνες της Μυκόνου και της Σαντορίνης, κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν τις πανάκριβες ξαπλώστρες στις παραλίες της Χαλκιδικής και της Κρήτης. Μπαταριές μεταναστών από την υποσαχάρια Αφρική ψήνονται στα κέντρα κράτησης μετά τη διάσωσή τους. Από τη χώρα τους τους έδιωξε η κλιματική απειλή, ο θρησκευτικός φανατισμός, ο εμφύλιος, ο ανταγωνισμός των πολυεθνικών που καταβροχθίζει τον πλούτο τους. Η Μέση Ανατολή φλέγεται.

Τα παιδιά καθαρίζουν κρεμμύδια, κόβουν πατάτες, βράζουν μακαρόνια… Και αυτό το Σάββατο και το άλλο και το κάθε άλλο. Χειμώνα καλοκαίρι, βρέξει χιονίσει. Και είναι αυτά τα παιδιά της προσφοράς και της αλληλεγγύης η ελπίδα και το σωσίβιό μας. Γιατί με τόσα βαρίδια ενοχής που είμαστε φορτωμένοι, τόση αδιαφορία, τόση πλεονέχτρα απληστία θα είχαμε βουλιάξει στα άπατα.