Συνενοχή
Η χώρα μας κανονικοποιεί το έγκλημα ως πολιτική εθνικής ασφάλειας.
Λέξεις: Στρατής Βογιατζής
H κοινωνία της κανονικότητας νομιμοποιεί το έγκλημα ως απαραίτητη συνθήκη διαφύλαξης της ευταξίας της. Η ηθική της παρακμής που προωθεί ως ύψιστη αξία την αυτοσυντήρηση, παγιώνοντας ένα ναρκισσιστικό παραλήρημα ως μόνιμη έκφραση υποκειμενικότητας δεν έχει χώρο για ετερότητα, για ανθρωπιά και καλοσύνη. Ο “Άλλος” δεν είναι παρά ένα μίασμα, μια πιθανή εστία μόλυνσης της ατομικής μας χωροταξίας: είναι η απαιτούμενη θυσία στους Θεούς της ιδιοτέλειας που θα μας εξασφαλίσει την κοινωνική μας γαλήνη. Η αποσαφήνιση ενός Εχθρού είναι απαραίτητη σήμερα ώστε να αποκτήσει η αίσθηση του καταναλωτικού εαυτού σαφήνεια και καθαρότητα. Μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς μιας ιδεολογικής “κανονικότητας” οι απογυμνωμένοι από αξίες πολίτες αποδέχονται κτηνώδεις πράξεις ως προφανείς. Μια κοινοτοπία του κάκου σκοτεινιάζει το μεσογειακό ήλιο, ριζώνει στις απο-αφηγηματοποιήμενες ψυχές μας και μετατρέπει τη ζωή μας σε “γυμνή” χωρίς ηθική, αξίες, αρετές, επιφορτισμένη μοναχά με το αποκλειστικό καθήκον μιας χυδαίας επιβίωσης. Ο σημερινός πολιτισμός έλεγε η Βείλ παράγει μόνος του τους νεκροθάφτες του.
Η χώρα μας κανονικοποιεί το έγκλημα ως πολιτική εθνικής ασφάλειας (με τις ευλογίες της ΕΕ), με συστηματικές επαναπροωθήσεις αντίθετες προς κάθε έννοια ανθρωπιάς αλλά και διεθνούς δικαίου μπαίνει πλέον σε ένα κλειστό κλαμπ χωρών- φονιάδων αθώων ανθρώπων. Το γεγονός δε ότι εμείς οι πολίτες πληρώνουμε φόρους και μέρος αυτών πάει σε εγκληματικές επιχειρήσεις ή αδράνειες μας καθιστά συνένοχους στο έγκλημα. Θα μου πείτε στην εποχή της ανάπτυξης και της τουριστικής παλιγγενεσίας όλα αυτά σε μια εβδομάδα θα έχουν ξεχαστεί και οι ευρωπαίοι τουρίστες θα βιώνουν το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι στα νησιά μας κολυμπώντας ανάμεσα σε ξεβρασμένα πτώματα. Όμως τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που βλέπουμε να συμβαίνουν όσο και αν βολεύουν Έλληνες και Ευρωπαίους δεν ξεχνιούνται ποτέ, αποκτούν συμβολική διάσταση, γίνονται αντι-μνημεία συλλογικής μνήμης, συνεκτικά στοιχεία της πολιτισμικής μας ιδιοσυγκρασίας. Η Ελλάδα ανέδειξε την αποτρεπτική της ικανότητα, ελαχιστοποιήσε τις προσφυγικές ροές άλλα έχασε τη ψυχή της. Και μπορεί ο νεκροπολιτικός καπιταλισμός να απενοχοποιεί τους θύτες μέσω της καταναλωτικής τους εξιλέωσης και στην Ελλάδα να ζούμε καθημερινά τη φαντασίωση του νοικοκυραίου όμως εφεξής αν όχι οι συνείδησης μας, τα όνειρα μας θα στοιχειώνονται από μια συλλογική ενοχή για το πολιτισμό και τις αξίες που υπερασπιζόμαστε.
Ps: Και το Μυταράκη που βγαίνει και λέει απροκάλυπτα ψέματα για το τι ισχύει στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας και ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν να σωθούν κατηγορώντας τα θύματα ενώ τους βλέπουμε να εκλιπαρούν για βοήθεια παρόλο που απεχθάνομαι την βία αν τον είχα μπροστά μου θα τον…
*Ο Στρατής Βογιατζής είναι φωτογράφος.
